Οι καιροί αλλάζουν, τα συναισθήματα παραμένουν τα ίδια.

A Stark Reality Vs A Beautiful Myth

Μην τα πιστεύετε αυτά τα πράγματα.

Συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και κάνουν κακό.

Στην πραγματικότητα η γάτα χάνεται και γρήγορα πεθαίνει, γιατί δεν έχει μάθει να επιβιώνει μόνη της.

Αυτή δε βγαίνει ποτέ από το ταξί να τρέξει από πίσω του για να μη χαλάσει το χτένισμά της. 

Και κάπως έτσι δε θα ξανασμίξουν ποτέ...

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
                                              (Κική Δημουλά)

Fuck it, I'm leaving.

Let's capture some smiles...

...because no one knows what is yet to come ...

Ποιός - πού - πότε - γιατί;

Και όταν αναρωτηθείς γιατί τίποτα δεν κινείται εντός συνόρων, γιατί η χώρα αποστραγγίζεται όχι μόνο οικονομικά αλλά και πνευματικά και πολλοί νέοι μεταναστεύουν για μία καλύτερη τύχη έξω... εκτός από το ποιοι τα έφαγαν σκέψου και το πώς και γιατί κατάφεραν να τα φάνε...

Πόσα ανεχόταν ο εγκέφαλος σου με έναν καθημερινό εμβολισμό από τηλεοπτικά παράσιτα να ψάχνουν στα σκουπίδια της Μενεγάκη, να ασχολούνται με τις τσόντες της Τζούλιας, με την πρωτιά στη Eurovision κ.ο.κ. Η ανοχή όλων αυτών και πολλών παραπάνω που έχω αναφέρει κατά καιρούς (φοροδιαφυγή, βύσματα, πελατειακό κράτος κ.ο.κ) έδρασε ως μια παρακαμπτήρια οδός που μας οδήγησε μία ώρα αρχύτερα στην αποτελμάτωση (ηθική - νοητική)...  και υπό τις συνθήκες αυτές όλοι αυτοί που γνωρίζουμε (και εξακολουθούμε -δυστυχώς - να ανεχόμαστε), διέπρατταν ανενόχλητοι τα οικονομικά - πολιτικά τους εγκλήματα...

 

Άνεμος Νοεμβρίου. (του Τάσου Λειβαδίτη)

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε;)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Ο μικρός μου πρίγκιπας...

Μια φορά και ένα καιρό συνάντησα έναν τολμηρό βάτραχο

 που ανέβηκε με θάρρος στα δάχτυλά μου και με κοίταξε με έναν τρόπο που δεν με είχε κοιτάξει ποτέ κανείς...

"Φίλα με" μου είπε και θα σε κάνω πριγκίπισσα.

           "Μπορεί να με κοροϊδεύει" σκέφτηκα... Αλλά..."Τί έχω να χάσω, πέρα από ένα φιλί;"

Τον φίλησα και...

Ζήσαμε εμείς καλά και οι άνθρωποι καλύτερα...!

A day to remember...

Ο φόβος...

"...Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την κατάσταση. Γιατί ο φόβος, ο πραγματικός φόβος, αυτός που ταρακουνάει το είναι σου, που σε κάνει να νιώθεις ότι βλέπεις το φέρετρό σου, ξέρει να κουρνιάζει στη μνήμη σαν γάγγραινα: σαπίζει τα πάντα, ακόμα και τις λέξεις για να τον περιγράψεις. Γι' αυτό κάνεις αγώνα για να τον εκφράσεις με λόγια. Πρέπει να παλέψεις σκληρά για να τον φωτίσεις με λέξεις. Αν δεν το κάνεις, αν ο φόβος καταντήσει ένα άλαλο σκοτάδι που αποφεύγεις και ίσως καταφέρνεις στιγμιαία να ξεχάσεις, σημαίνει ότι έγινες έρμαιο σε χειρότερες επιθέσεις φόβου, επειδή ποτέ δεν αποτόλμησες ν' αντιπαλεύσεις τον εχθρό. Γι' αυτό και σε νίκησε."
                      
                                                                        ("Η ζωή του Πι", Γιαν Μαρτέλ)

To Βαλζ των Τεράτων

Οι ώρες

Εκεί που είσαι ήμουνα...

...κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις.

Η (ονειρο)παγίδα της πρότυπης ενθαλπίας αντίδρασης.

Στη σχετικά περιορισμένη Χημεία που έμαθα, καθώς δεν είναι το αντικείμενό μου, η πλειονότητα των πειραμάτων γίνονταν σε πρότυπες συνθήκες 1 ατμόσφαιρας και 25 βαθμών Kελσίου.
Στη ζωή που μαθαίνω και τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία σειρά πειραματισμών, οι ανθρώπινες σχέσεις μου φαίνονται σαν ένα σύνολο χημικών αντιδράσεων. Έλάχιστες όμως φαίνονται να γίνονται σε πρότυπες συνθήκες. Και από αυτές που φαίνονται, ακόμη λιγότερες είναι πρότυπες, πραγματικα.
Όταν κάτι δε γίνεται όπως το θέλουμε, σκεφτόμαστε, συνήθως για να παρηγορηθούμε, ότι μάλλον οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές.
Και το ερώτημα είναι το εξής: Πότε είναι ιδανικές; Και αν δεν έρθουν ποτέ αυτές οι ιδανικές;
Ίσως το νόημα για κάποιους να βρίσκεται στην εύρεση του ιδανικού. Ίσως να μην δέχονται τίποτα πέρα από αυτό. Γιατί, τότε, αν βάλουν τις σωστές αναλογίες οι ίδιοι, μπορούν να προβλέψουν το αποτέλεσμα (προϊόν) της αντίδρασης.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που θέλουν να ρισκάρουν. Γιατί ίσως αυτό είναι το αλάτι της ζωής. Γιατί το να προβλέπεις και να προκαθορίζεις μπορεί να σου δίνει μία σχετική ασφάλεια, αφαιρεί, όμως, σε μεγάλο βαθμό το χρώμα.
Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν πρέπει να κυνηγάμε τις ιδανικές συνθήκες. Κάπως έτσι, νομίζω, χάνεις το δάσος ενώ ψάχνεις το δέντρο...
Λατινικά δε διδάχθηκα. To Carpe Omnia (κατ' άλλους Omnius), όμως, το έμαθα. Και δεν είδα να γράφει ούτε καν σε παρένθεση το "σε πρότυπες συνθήκες" της Χημείας...

Πλησιάζεις...

Βλέπεις την πόρτα πλέον. Αγωνιάς να φθάσει η στιγμή που θα την ανοίξεις. Αλλά δεν είσαι σίγουρη αν όλη αυτή η αγωνία είναι γιατί θέλεις να δεις τί κρύβεται από την άλλη μεριά ή επειδή θέλεις να κλείσεις πίσω σου αυτά που δε θες να ανήκουν πλέον στον κόσμο σου...

One

I think that burnout syndrome is knocking on my door...

Leonard Cohen - A thousand kisses deep

And sometimes when the night is slow,
 the wretched and meek,
we gather up our hearts and go,
A thousand kisses deep. 

Και ξαφνικά έγιναν όλοι αριστεροί!!!

Μπορείς να ψηφίσεις ό,τι θες.
Αλλά μη μου μιλάς για τις αριστερές σου ιδεολογίες, όταν με την καθημερινότητά σου και μόνο συντηρούσες τον καπιταλισμό. Όταν μέχρι προχτές έπαιρνες δάνειο για δεύτερο σπίτι, δάνειο για πολυτελές αυτοκίνητο, δάνειο για δεύτερο αυτοκίνητο,δάνειο για διακοπές, δάνειο για να φοράς τις πιο ακριβές μάρκες... Θες να μου πεις ότι δεν υπήρχαν εναλλακτικές; Δε σε συμφέρει. Γιατί υπήρξαν και άνθρωποι που θυσίασαν "θέλω" και μεγαλομανίες για πιο λιτή ζωή. Και είναι, αληθινά, θλιβερό και μνησίκακο να εύχεσαι να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, επειδή ψόφησε και η δικιά σου.
Θες να συνεχίσω;
Όχι μάλλον. Γιατί η αλήθεια πονάει. Μάλιστα, συνηθίζουμε να γυρνάμε την πλάτη ή να περιφρονούμε αυτούς που μας τη λένε.
Οι ιδεολογίες σώθηκαν. Το θεωρώ μεγάλη υποκρισία να μην το αναγνωρίζεις.
Αυτό που μπορώ να δεχθώ είναι η διάθεση σου να αλλάξεις. Αυτο ναι. Δεν είναι υποκρισία. Ψήφισε, λοιπόν, αυτό που πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσει να αλλάξεις προς το καλύτερο... 

A Sunday full of Sun...

Τί και αν δούλευα ως τις 7 το πρωί; Για λίγο ύπνο παραπάνω δεν επρόκειτο να χάσω τον ήλιο και το γαλάζιο μιας Κυριακής του Μάη και μάλιστα σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της πόλης ( να είναι καλά ο κυρ Γιάννης, που από ό,τι φαίνεται δεν ξέρει μόνο από καλό κρασί...)

Και πες μου τώρα... όταν νιώθεις αυτόν τον ήλιο να σου χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά, πώς να μη παίρνεις δύναμη και να σκέφτεσαι ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά; 

 Υπομονή.

Θα χαμογελάσουμε ξανά.

Bright Lights

My mistakes were made for you - The last shadow puppets

Bigmouth strikes again...

Να προσπαθείς...

Υπενθύμιση...

Θεωρώ πολύ θετικό το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός επιτέλους τιμώρησε το δικομματισμό με την ψήφο του. Αν και αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει αυτό πριν η Ελλάδα να φθάσει να πνέει τα λοίσθια...
Παρολαυτά, θα ήθελα να υπενθυμίσω σε ορισμένους που διατείνονται ότι έχουν μνήμη ελέφαντα και πιστεύουν ότι με το να ψηφίσουν κάτι διαφορετικό από Πασόκ και ΝΔ, αυτομάτως, εξαγνίστηκαν, ότι εδώ που φθάσαμε δε φθάσαμε μόνο από τους πολιτικούς μας, αλλά και από εμάς τους ίδιους.
Η νοοτροπία του χλιδοφτωχού, όπως άριστα έχει περιγράψει ο κύριος Βαξεβάνης σε γνωστό του άρθρο, ήταν λίγο - πολύ βαθιά ριζωμένη στην πλειοψηφία του κόσμου μέχρι τώρα. Τραγικοί και υποκριτές όσοι βγάζουν την ουρά τους από έξω θεωρώντας τον εαυτό τους εντελώς αδιάβλητο, ενώ γνωρίζουμε ότι όταν επρόκειτο για το δικό τους "βόλεμα" δεν είπαν όχι. Υπενθύμιση (αν και πιστεύω ότι η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία πρέπει να καταργηθεί): Ακόμη και ένα βύσμα στο στρατό βόλεμα είναι...
Μιλάω, λοιπόν, για το ρουσφέτι. Τουρκικό λεκτικό κατάλοιπο, αλλά άριστα προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτός είναι ο εχθρός μας. Από αυτό πρέπει να ξεφύγουμε...
Ένα βήμα έγινε, λοιπόν. Με την ψήφο μας είπαμε όχι σε όλους αυτούς τους λαοπλάνους. Και άμα χρειαστεί, θα το ξαναπούμε ακόμη πιο ηχηρά.
Αλλά μη βλέπεις μόνο την ψήφο ως την ιδανική κολυμβήθρα του Σιλωάμ... Η εξυγείανση ενός σάπιου συστήματος θέλει πολλά περισσότερα από αυτό. Μια ψήφος είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για να αλλάξουμε άρδην.
Επιπρόσθετα. Ας ξεφύγουμε από τη διαμαρτυρία του καναπέ. Ας σηκωθούμε. Ας αλλάξουμε. Ας πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται αυτό.  Ας απαιτήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής. Ας διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Ας ξαναδημιουργήσουμε την ελπίδα. Να αλλάξουμε, όμως, και εμείς ως μονάδες. Οφείλουμε να απεκδυθούμε την παλιά νοοτροπία. Και όχι απλά με τη μέθοδο "άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα του αλλιώς", αλλά ουσιαστικά, ριζικά.
Τέλος, θα υπενθυμίσω και κάτι που ξεχνούν πολλοί. Στα παιδιά μας δε θα κληροδοτήσουμε μόνο τα οικονομικά μας προβλήματα και τα χρέη μας, αλλά θα κληροδοτήσουμε και ένα περιβάλλον, το οποίο θα επηρεάζει εξίσου πολύ την ποιότητα ζωής τους πόσο μάλλον το πολυτιμότερο αγαθό, την υγεία τους. Ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος με μιά "αέναη" πηγή. Τον ήλιο. Χιλιάδες περιοχές απίστευτης ομορφιάς και οικολογικής αξίας αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα. Οι πόλεις μας χρειάζονται εξανθρωπισμό και απο- τσιμεντοποίηση. Οι βιομηχανίες- οι όποιες, τέλος πάντων, βιομηχανίες έχουν επιβιώσει πλέον στην Ελλάδα- οφείλουν να τηρούν τις προϋποθέσεις για να επιβαρύνουν στο ελάχιστο το περιβάλλον και το οικοσύστημα. Για όλα αυτά τα μείζονα θέματα και για ακόμη περισσότερα, πιστεύω σθεναρά ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι αξίζουν να εκπροσωπηθούν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Και ας μη γελιόμαστε... Έτσι όπως καταντήσαμε φτωχοί θα είμαστε. Αυτό δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει για πολύ καιρό. Αυτό, όμως, που μπορούμε να κερδίσουμε είναι η εθνική μας αξιοπρέπεια, η οποία αυτή τη φορά θα είναι ουσιαστική και όχι κίβδηλη, για τα μάτια των άλλων λαών. Σκέψου πως ο,τιδήποτε έγινε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν για να φαινόμαστε "κάποιοι" στα μάτια των άλλων. Η είσοδος στο Ευρώ έγινε με κριτήρια που δεν πληρούσαμε, αλλά δείχναμε να πληρούμε. Οι Ολυμπιακοί έγιναν για να δείξουμε ότι μπορούμε, ενώ, στην πραγματικότητα, δεν μπορούσαμε. Και πόσα ακόμη παρόμοια μεγαλειώδη παραδείγματα όπου η Ελλάδα πάλευε για το "φαίνεσθαι" και όχι για το "είναι".
Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν. Υπάρχει, όμως, ελπίδα. Η ιστορία έχει επιδείξει ότι σημασία δεν έχει μόνο η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Σημασία δεν έχει μόνο να έχεις πολλά όπλα αλλά στρατηγική. Θυμήσου τη Μάχη του Μαραθώνα ή τις Θερμοπύλες (χωρίς τον Εφιάλτη). Εκεί πρέπει να στηριχθούμε.

Ένας στους δύο αστυνομικούς στην Αθήνα ψήφισε Χρυσή Αυγή...Ένας στους δύο αστυνομικούς της Αθήνας είναι είτε πρόβατο είτε διεστραμμένο μυαλό. Πρέπει να σου δημιουργεί μεγάλη αίσθηση ασφάλειας αυτό, υποθέτω...

Λένε για Πρετεντέρη και Τρέμη  τόσο καιρό... Και δικαίως λένε. Αλλά αυτό που βλέπω προς μεγάλη μου απογοήτευση είναι ότι και αυτοί που κατηγορούσαν όλη αυτήν την κομματικοποιημένη δημοσιογραφία μέσα σε λίγες μέρες έχουν αποκαλυφθεί ότι είναι μέρος αυτής... Αντικειμενική ενημέρωση θα πει να μπορείς να αναγνωρίζεις λάθος δηλώσεις ή κινήσεις ΚΑΙ αυτού που υποστηρίζεις, ανεξαρτήτως απο το ιδεολογικό σου προφίλ. Και να τις κριτικάρεις όταν χρειαστεί. Ειδάλλως καταντάς κι εσύ ένας δημαγωγός που μόνο στόχο έχει να παπαγαλίζει στον κόσμο τις κομματικές σου επιταγές.

Νεοναζί στη βουλή!!!

Σήμερα κατάφεραν και μπήκαν  στο ελληνικό κοινοβούλιο κάπου 20 σκατόψυχοι με "ξυρισμένα κεφάλια" και αγκυλωτούς σταυρούς. Είμαι σίγουρη, πλέον, ότι για να πήραν τέτοια ποσοστά δεν τους ψήφισε μόνο η γιαγιά που μπέρδεψε τη "Χρυσή Αυγή" με τη "Χρυσή Ζύμη". Και αυτό με τρομάζει. Γιατί γύρω μου, βρίσκονται άνθρωποι που ψηφίζουν μαχαιροβγάλτες...
Και να φανταστείς ότι μέχρι τώρα την παρουσία του ΛΑΟΣ στη Βουλή δυσκολευόμουν να τη χωνέψω... Όπως στωικά σχολίασε κάποιος στο twitter, " πλέον, με Χρυσή Αυγή στη Βουλή, ο Καρατζαφέρης μου φάνηκε και λίγο αριστερός..."

All around me are familiar faces...

Φωτοσυνθέτοντας...

... τα τελευταία 6 χρόνια στο "φυτώριο" της βιβλιοθήκης...

...σκέφτομαι ότι θα μου λείψουν αυτές οι οικείες φάτσες, που κάθονται στις ίδιες θέσεις τόσα χρόνια,

τους κοιτάς στα μάτια σα να τους ξέρεις...αλλά ποτέ τόσο καιρό δεν έχεις πει ένα "γεια"...

.

Ακόμη δεν έχω καταλήξει στο τί θα ψηφίσω την Κυριακή. Αυτό που μπορώ όμως, με βεβαιότητα, να σας πω είναι ότι ξέρω ποιους ΔΕ θα ψηφίσω...

When people run in circles it's a very very... mad world.

"Φοβάμαι τη μοναξιά..." μου είπε.

"Μη τη φοβάσαι. Προσπάθησε να την αγαπήσεις" της απάντησα.

Ελπίζω να κατάλαβε τί εννοούσα...

Τη λένε Κατερίνα...

...αλλά όσο και να φωνάζει ...

... κατά βάθος οι άντρες πάντα θα προτιμούν τις ξανθιές...!

Liebestraum - Franz Liszt

Το ότι η δημοκρατική μας νοημοσύνη έχει σαπωνοποιηθεί εδώ και χρόνια το θεωρώ πλέον δεδομένο (όχι τυχαία η χρήση του ρήματος, φυσικά). Θα βγει, όμως, κανένας να ανακοινώσει, επιτέλους, δημόσια ότι οι Χρυσαυγίτες είναι Ναζιστές; Ακούνε και μικρά παιδιά και νομίζουν ότι είναι οι επόμενοι εθνοσωτήρες μας.
 Με τί μας ψεκάζουν επιτέλους και έχουμε πάθει αυτήν την ομαδική παράκρουση; Θεωρείται μορφή αντίδρασης στα μεγάλα κόμματα να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή; Και αυτή η περισσή ευκολία με την οποία πλέον δηλώνουν κάποιοι ότι πρόσκεινται υπέρ της; Ή η παθητική αντίδραση όλων των υπολοίπων που τους ακούμε;
Μου φαίνεται ιδιαίτερα θλιβερό να απενοχοποιείται με αυτόν τον τρόπο η ψήφος στην Άκρα Δεξιά...

Double Dolphins on the Nickel - Mice Parade

Μυσταγωγία...

Why does my heart feel so bad? - Moby

Η αβάσταχτη βαρύτητα του αδειανού πουκάμισου

"Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών
...αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος άλλος Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το'χει μες τη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχονται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη."

             

Η κάθαρση δεν έρχεται όταν χάνεις ή κερδίζεις τον πόλεμο. Αλλά όταν συνειδητοποιείς πόσο μάταιος ήταν.  

Φούξια...

... για να με ξεχωρίζουν από μακριά και να αλλάζουν δρόμο. :Ρ

Πως η ιστορία γίνεται σιωπή...

Με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα, για να έχω και άποψη... το παραδέχομαι.Ανέκαθεν, όμως, θεωρούσα τον Δημήτρη Μητροπάνο ένα συγκλονιστικό ερμηνευτή. Στην επόχη της τυποποίησης και της ομοιομορφίας, τέτοιοι γνήσιοι καλλιτέχνες ξεχωρίζουν από το πλήθος με τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζει το χειροποίητο από το βιομηχανοποιημένο. Το χειροποίητο θα είναι πάντα μοναδικό. Δεν βγήκε και ποτέ δε θα ξαναβγεί κάτι ίδιο. R.I.P...

ATWA - SOAD

Να αγαπάς και να σε αγαπούν.

Αυτό είναι η Ανάσταση.

Video Games - Lana Del Rey

Yellow Moon - The Neville brothers

 

Ξέρεις ποιο είναι το παράλογο;

Τραγικά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και ξέρεις ποιο είναι το παράλογο; Ότι πολλοί - μην ψάχνεις σε αγνώστους - θα εξακολουθούν να ψηφίζουν τις κυβερνήσεις Τσολάκογλου.
Αυτή είναι η ευαισθησία μας και η νοημοσύνη μας ως λαός.

Γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους...

Δε θα προβώ στην γενικότερη τάση "ηρωοποίησης" του ανθρώπου που έδωσε τέρμα στη ζωή του σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος... Δε θέλω να πάρω θέση σε αυτό.
Θα παραθέσω απλά ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του Α. Σαμαράκη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα το χειρόγραφο σημείωμα του αυτόχειρα, όπως δημοσιεύτηκε από τα MME :

"... Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός. Βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Έτσι κι αυτός, τώρα είχε φτάσει στο σημείο να λέει: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: "Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!" Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία... Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέταπου θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, δεν έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος , τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πεί αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν."
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η "Κοσμική Κίνησις", το ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι "Μικρές Αγγελίες"...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο και έγραψε με το μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

΄Υστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του.Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο."

                                                                       

Glory box - Portishead

Μετακόμισα...

Αυτοεξορίστηκα από τον κόσμο των ξωτικών. Μαντάλωσα και τον πορτοκαλί μου κρίνο. Πήρα το καπελάκι μου και την έκανα με  ελαφρά πηδηματάκα πλέον (μιας και τα φτερά μου τα κατέθεσα στην είσοδο)...
Καινούριο όνομα στο blog.
Και επίσης... Είμαι η Κατερίνα. Και είμαι καλά!

Wire to wire

Although relatively recent, it tends to become a classic for me. Such a beautiful song...isn't it? Let's close March 2012 with that.

Razzmatazz

Άσπρο - Μαύρο.

Φαντάσου τη ζωή σου ένα πιάνο...
Ας υποθέσουμε ότι τα άσπρα πλήκτρα είναι η καθημερινότητα,η συνήθεια, το προβλέψιμο,το ασφαλές. Αυτό που δε σε φοβίζει ιδιαίτερα. Που νιώθεις ότι μπορείς να διαχειριστείς και να ελέγξεις.
Τα μαύρα πλήκτρα είναι το διαφορετικό από το γνώριμο. Το άσχημο. Το όμορφο. Αυτό που δεν ξέρεις. Που δεν μπορείς να προβλέψεις. Που σε τρομάζει. Που σε συγκινεί. Σε δυναμώνει. Σε αποδυναμώνει. Σε σκοτώνει. Σου δίνει ζωή. Το μαύρο πλήκτρο έχει διττή φύση. Μπορεί να λειτουργήσει άλλοτε ως δίεση και άλλοτε ως ύφεση.
Ορισμένοι προτιμούν να απέχουν από τα μαύρα πλήκτρα. Παίζουν μόνο στην Ντο Ματζόρε. Γνώριμο άκουσμα. Ασφαλές. Αλλά καταντάει βαρετό στο αυτί μετά από κάποιες επαναλήψεις. Όταν βρεθεί καταλάθως ένα μαύρο πλήκτρο στην πορεία τους, τους ακούγεται τόσο φάλτσο που τρομαγμένοι αγκυλώνονται στα άσπρα πλήκτρα, επιμένωντας στην τονικότητα που γνωρίζουν. Σαν το αίσθημα ασφάλειας που σου προκαλεί ένα παιδικό νανούρισμα ή ένα απλό παιδικό τραγούδι. Λίγο - πολύ ξέρεις τη μελωδία του πρωτού καν αρχίσει...
Υπάρχουν όμως και αυτοί που φλερτάρουν  ασύστολα με τα μαύρα. Ίσως είναι οι πιο τολμήροι. Αυτοί που δε φοβούνται να νιώσουν, να γευτούν και να ζήσουν τις καταστάσεις σε όλες τους τις διαστάσεις. Που παραδίδονται σε μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις και χρώματα. Που δεν επαναπαύονται στην Ντο Ματζόρε, αλλά μετατρέπουν τη ζωή τους σε μια πεντατονική σκάλα με πρόσθετες αλλοιωμένες νότες και όλα τα χαρακτηριστικά των Μπλούζ και της Τζαζ. Που παίρνουν το ρίσκο, με τη γνώση πάντα ότι υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας. Που είναι διατεθιμμένοι να υποστούν τις συνέπειες του αυτοσχεδιασμού: Κάτι ανέλπιστα καλό ή κάτι παταγωδώς αποτυχημένο...
Σκέφτομαι ότι η επιτυχία μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση... Κάπου μεταξύ προγράμματος και αυτοσχεδιασμού. Ή - τέλος πάντων - μιας ισορροπημένης εναλλαγής αυτών των δύο.

Tυχαίο...;

Έτσι νομίζω.

Τυχαιότης, τυχαιοτήτων, τα πάντα τυχαιότης...
Όμως τίποτα μάταιο.

"Το έθνος να λυπάστε"

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει, αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο
σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για
φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."


                                   Χαλίλ Γκιμπράν 
                              "O Κήπος του Προφήτη" (1923)

Υποτελείς.

Μα γιατί φωνάζετε; Θυμάστε τί πλάκα που είχε όταν μικρά παίζαμε με φασόλια αντί για λεφτά;

Ε να... και τώρα με φασόλια θα μας πληρώνουν αντί για λεφτά με τη διαφορά ότι δε θα παίζουμε... θα δουλεύουμε.
Και θα λέμε και ευχαριστώ γιατί θα έχουμε και ένα πιάτο αχνιστή ελληνική φασολάδα το μήνα! 

Of course, it's a competitive world, kids!

Απάντηση σε σχόλιο στο blog μου

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα σχετικά με την προηγούμενή μου ανάρτηση. Επειδή άρχισαν κάποιοι να γράφουν σχόλια του τύπου "ποια νομίζεις ότι είσαι;" κτλ. Δε νομίζω ότι είμαι κάποια... ούτε ο House... που ούτως ή άλλως είναι μυθικό πρόσωπο. Αυτό που εννοούσα, λοιπόν, γι' αυτούς που βιάστηκαν να με χαρακτηρίσουν (υποθέτω χωρίς να με ξέρουν) είναι ότι "νιώθω το House" όχι γιατί έχω το μυαλό ή τις γνώσεις του, αλλά τον νιώθω στην αγωνία που τον  έπιανε με το άγνωστο. Δεν λέω ότι όλοι μας θα γίνουμε μεγάλοι ερευνητές ή θα βρίσκουμε τις αιτίες των πραγμάτων. Αλλά σίγουρα, για να προωθηθεί αυτό που λέγεται Ιατρική θα πρέπει να κυνηγάμε μέρα με τη μέρα, περιστατικό με περιστατικό την αιτία.

 Για να γίνω περισσότερο κατανοητή: Σε πολλά νοσήματα η θεραπεία είναι συμπτωματική, π.χ. κυστική ίνωση. Αν όμως βρεθεί ένας ασφαλής φορέας (οι ρετροϊοί που χρησιμοποιούνταν δεν είναι τόσο ακίνδυνοι, τελικά) και προωθηθεί η γονιδιακή θεραπεία, τότε θα χτυπηθεί το αίτιο, δηλαδή το προβληματικό γονίδιο.

Τί θέλω να πω; Ότι ο ιατρός δεν πρέπει να επαναπαύεται στις γνώσεις του. Ότι η ιατρική είναι δια βίου μάθηση και ότι πάντα θα πρέπει να αναζητάμε τα αίτια. Ότι πάντα το "ιδιοπαθές" ήταν, είναι και θα είναι μια πρόκληση για τους επόμενους για να το εξηγήσουν.

(Το "φίλε" απευθυνόταν σε κάποιον που με τόση φυσικότητα γύρισε και μου είπε (στο περιβάλλον που κινούμαι κάθε μερα) ότι "το ιδιοπαθές είναι ιδιοπαθές, αν εσύ θες να το βρεις, βρες το... εγώ δε θέλω". Απλά βρήκα την απάντησή του αταίριαστη με τη δική μου αντίληψη. )

Τέλος πάντων. Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά. Μακάρι να ήταν  η κορτιζόνη,τα ανοσοκατασταλτικά και τα κυτταροστατικά απάντηση σε όλα. Τότε δε θα υπήρχε πλέον και καρκίνος. Και τότε δε θα είχα χάσει τόσα αγαπημένα μου πρόσωπα από αυτόν.

Φίλτατε House, πόσο σε νιώθω...

Αυτή η τάση να χαρακτηρίζεται ως "ιδιοπαθές" οποιοδήποτε νόσημα την αιτιοπαθογένεια του οποίου αγνοούμε με εκνευρίζει. Στην Ιατρική δεν υπάρχει το ιδιοπαθές. Τουλάχιστον στην Ιατρική που έχω στο δικό μου μυαλό. Η αιτία πάντα υπάρχει. Και η προσέγγιση στα πράγματα θα πρέπει να είναι πάντα αιτιολογική. Αυτή είναι η πρόκληση, φίλε... Να προσπαθήσεις να εξηγήσεις αυτό που όλοι οι υπόλοιποι μετά από κάποιο σημείο θα βάφτιζαν ιδιοπαθές.