Η (ονειρο)παγίδα της πρότυπης ενθαλπίας αντίδρασης.

Στη σχετικά περιορισμένη Χημεία που έμαθα, καθώς δεν είναι το αντικείμενό μου, η πλειονότητα των πειραμάτων γίνονταν σε πρότυπες συνθήκες 1 ατμόσφαιρας και 25 βαθμών Kελσίου.
Στη ζωή που μαθαίνω και τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία σειρά πειραματισμών, οι ανθρώπινες σχέσεις μου φαίνονται σαν ένα σύνολο χημικών αντιδράσεων. Έλάχιστες όμως φαίνονται να γίνονται σε πρότυπες συνθήκες. Και από αυτές που φαίνονται, ακόμη λιγότερες είναι πρότυπες, πραγματικα.
Όταν κάτι δε γίνεται όπως το θέλουμε, σκεφτόμαστε, συνήθως για να παρηγορηθούμε, ότι μάλλον οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές.
Και το ερώτημα είναι το εξής: Πότε είναι ιδανικές; Και αν δεν έρθουν ποτέ αυτές οι ιδανικές;
Ίσως το νόημα για κάποιους να βρίσκεται στην εύρεση του ιδανικού. Ίσως να μην δέχονται τίποτα πέρα από αυτό. Γιατί, τότε, αν βάλουν τις σωστές αναλογίες οι ίδιοι, μπορούν να προβλέψουν το αποτέλεσμα (προϊόν) της αντίδρασης.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που θέλουν να ρισκάρουν. Γιατί ίσως αυτό είναι το αλάτι της ζωής. Γιατί το να προβλέπεις και να προκαθορίζεις μπορεί να σου δίνει μία σχετική ασφάλεια, αφαιρεί, όμως, σε μεγάλο βαθμό το χρώμα.
Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν πρέπει να κυνηγάμε τις ιδανικές συνθήκες. Κάπως έτσι, νομίζω, χάνεις το δάσος ενώ ψάχνεις το δέντρο...
Λατινικά δε διδάχθηκα. To Carpe Omnia (κατ' άλλους Omnius), όμως, το έμαθα. Και δεν είδα να γράφει ούτε καν σε παρένθεση το "σε πρότυπες συνθήκες" της Χημείας...