"Φοβάμαι τη μοναξιά..." μου είπε.

"Μη τη φοβάσαι. Προσπάθησε να την αγαπήσεις" της απάντησα.

Ελπίζω να κατάλαβε τί εννοούσα...

Τη λένε Κατερίνα...

...αλλά όσο και να φωνάζει ...

... κατά βάθος οι άντρες πάντα θα προτιμούν τις ξανθιές...!

Liebestraum - Franz Liszt

Το ότι η δημοκρατική μας νοημοσύνη έχει σαπωνοποιηθεί εδώ και χρόνια το θεωρώ πλέον δεδομένο (όχι τυχαία η χρήση του ρήματος, φυσικά). Θα βγει, όμως, κανένας να ανακοινώσει, επιτέλους, δημόσια ότι οι Χρυσαυγίτες είναι Ναζιστές; Ακούνε και μικρά παιδιά και νομίζουν ότι είναι οι επόμενοι εθνοσωτήρες μας.
 Με τί μας ψεκάζουν επιτέλους και έχουμε πάθει αυτήν την ομαδική παράκρουση; Θεωρείται μορφή αντίδρασης στα μεγάλα κόμματα να μπει η Χρυσή Αυγή στη Βουλή; Και αυτή η περισσή ευκολία με την οποία πλέον δηλώνουν κάποιοι ότι πρόσκεινται υπέρ της; Ή η παθητική αντίδραση όλων των υπολοίπων που τους ακούμε;
Μου φαίνεται ιδιαίτερα θλιβερό να απενοχοποιείται με αυτόν τον τρόπο η ψήφος στην Άκρα Δεξιά...

Double Dolphins on the Nickel - Mice Parade

Μυσταγωγία...

Why does my heart feel so bad? - Moby

Η αβάσταχτη βαρύτητα του αδειανού πουκάμισου

"Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών
...αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος άλλος Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το'χει μες τη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχονται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη."

             

Η κάθαρση δεν έρχεται όταν χάνεις ή κερδίζεις τον πόλεμο. Αλλά όταν συνειδητοποιείς πόσο μάταιος ήταν.  

Φούξια...

... για να με ξεχωρίζουν από μακριά και να αλλάζουν δρόμο. :Ρ

Πως η ιστορία γίνεται σιωπή...

Με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα, για να έχω και άποψη... το παραδέχομαι.Ανέκαθεν, όμως, θεωρούσα τον Δημήτρη Μητροπάνο ένα συγκλονιστικό ερμηνευτή. Στην επόχη της τυποποίησης και της ομοιομορφίας, τέτοιοι γνήσιοι καλλιτέχνες ξεχωρίζουν από το πλήθος με τον ίδιο τρόπο που ξεχωρίζει το χειροποίητο από το βιομηχανοποιημένο. Το χειροποίητο θα είναι πάντα μοναδικό. Δεν βγήκε και ποτέ δε θα ξαναβγεί κάτι ίδιο. R.I.P...

ATWA - SOAD

Να αγαπάς και να σε αγαπούν.

Αυτό είναι η Ανάσταση.

Video Games - Lana Del Rey

Yellow Moon - The Neville brothers

 

Ξέρεις ποιο είναι το παράλογο;

Τραγικά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Και ξέρεις ποιο είναι το παράλογο; Ότι πολλοί - μην ψάχνεις σε αγνώστους - θα εξακολουθούν να ψηφίζουν τις κυβερνήσεις Τσολάκογλου.
Αυτή είναι η ευαισθησία μας και η νοημοσύνη μας ως λαός.

Γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους...

Δε θα προβώ στην γενικότερη τάση "ηρωοποίησης" του ανθρώπου που έδωσε τέρμα στη ζωή του σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος... Δε θέλω να πάρω θέση σε αυτό.
Θα παραθέσω απλά ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του Α. Σαμαράκη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα το χειρόγραφο σημείωμα του αυτόχειρα, όπως δημοσιεύτηκε από τα MME :

"... Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός. Βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Έτσι κι αυτός, τώρα είχε φτάσει στο σημείο να λέει: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: "Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!" Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία... Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέταπου θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, δεν έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος , τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πεί αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν."
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η "Κοσμική Κίνησις", το ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι "Μικρές Αγγελίες"...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο και έγραψε με το μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς

΄Υστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του.Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο."

                                                                       

Glory box - Portishead

Μετακόμισα...

Αυτοεξορίστηκα από τον κόσμο των ξωτικών. Μαντάλωσα και τον πορτοκαλί μου κρίνο. Πήρα το καπελάκι μου και την έκανα με  ελαφρά πηδηματάκα πλέον (μιας και τα φτερά μου τα κατέθεσα στην είσοδο)...
Καινούριο όνομα στο blog.
Και επίσης... Είμαι η Κατερίνα. Και είμαι καλά!