Δε θα προβώ στην γενικότερη τάση "ηρωοποίησης" του ανθρώπου που έδωσε τέρμα στη ζωή του σήμερα στην Πλατεία Συντάγματος... Δε θέλω να πάρω θέση σε αυτό.
Θα παραθέσω απλά ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του Α. Σαμαράκη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα το χειρόγραφο σημείωμα του αυτόχειρα, όπως δημοσιεύτηκε από τα MME :
"... Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός. Βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Έτσι κι αυτός, τώρα είχε φτάσει στο σημείο να λέει: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: "Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!" Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία... Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέταπου θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, δεν έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος , τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πεί αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν."
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η "Κοσμική Κίνησις", το ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι "Μικρές Αγγελίες"...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο και έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς
΄Υστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του.Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο."
Θα παραθέσω απλά ένα απόσπασμα από το γνωστό διήγημα του Α. Σαμαράκη που μου ήρθε στο μυαλό μόλις διάβασα το χειρόγραφο σημείωμα του αυτόχειρα, όπως δημοσιεύτηκε από τα MME :
"... Θυμήθηκε, πριν από χρόνια, ήτανε παιδί ακόμα, είχε αρρωστήσει βαριά μια θεία του, ξαδέρφη της μητέρας του. Την είχανε σπίτι τους. Ήρθε ο γιατρός. Βγαίνοντας από το δωμάτιο της άρρωστης, είπε με επίσημο ύφος: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Έτσι κι αυτός, τώρα είχε φτάσει στο σημείο να λέει: "Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!"
Του φάνηκε φοβερό που ήτανε χωρίς ελπίδα. Είχε την αίσθηση πως οι άλλοι στο καφενείο τον κοιτάζανε κι άλλοι από το δρόμο σκέφτονταν και ψιθυρίζανε μεταξύ τους: "Αυτός εκεί δεν έχει ελπίδα!" Σα να ήταν έγκλημα αυτό. Σα να είχε ένα σημάδι πάνω του που το μαρτυρούσε. Σα να ήτανε γυμνός ανάμεσα σε ντυμένους.
Σκέφτηκε τα διηγήματα που είχε γράψει, δίνοντας έτσι μια διέξοδο στην αγωνία του. Άγγιζε θέματα του καιρού μας: τον πόλεμο, την κοινωνική δυστυχία... Ωστόσο, δεν το αποφάσιζε να τα εκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε την ετικέταπου θα του δίνανε σίγουρα οι μεν και οι δε. Όχι, δεν έπρεπε να τα βγάλει. Στο διάολο η ετικέτα! Αυτός ήταν ένας άνθρωπος , τίποτε άλλο. Ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Ένας άνθρωπος που είχε ελπίσει άλλοτε και τώρα δεν έχει ελπίδα, και που νιώθει χρέος του να το πεί αυτό. Βέβαια, άλλοι θα 'χουν ελπίδα, σκέφτηκε. Δεν μπορεί παρά να 'χουν."
Ξανάριξε μια ματιά στην εφημερίδα: η Ινδοκίνα, η "Κοσμική Κίνησις", το ρεσιτάλ πιάνου, οι δύο αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, οι "Μικρές Αγγελίες"...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζιπ εν καλή καταστάσει...
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικός...
Έβγαλε την ατζέντα του, έκοψε ένα φύλλο και έγραψε με το μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ελπίς
΄Υστερα πρόσθεσε το όνομά του και τη διεύθυνσή του.Φώναξε το γκαρσόνι. Ήθελε να πληρώσει, να πάει κατευθείαν στην εφημερίδα, να δώσει την αγγελία του, να παρακαλέσει, να επιμείνει να μπει οπωσδήποτε στο αυριανό φύλλο."
No comments:
Post a Comment