Τί και αν δούλευα ως τις 7 το πρωί; Για λίγο ύπνο παραπάνω δεν επρόκειτο να χάσω τον ήλιο και το γαλάζιο μιας Κυριακής του Μάη και μάλιστα σε ένα από τα αγαπημένα μου σημεία της πόλης ( να είναι καλά ο κυρ Γιάννης, που από ό,τι φαίνεται δεν ξέρει μόνο από καλό κρασί...)
Και πες μου τώρα... όταν νιώθεις αυτόν τον ήλιο να σου χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά, πώς να μη παίρνεις δύναμη και να σκέφτεσαι ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά;
Υπομονή.
Θα χαμογελάσουμε ξανά.
No comments:
Post a Comment