Άσπρο - Μαύρο.

Φαντάσου τη ζωή σου ένα πιάνο...
Ας υποθέσουμε ότι τα άσπρα πλήκτρα είναι η καθημερινότητα,η συνήθεια, το προβλέψιμο,το ασφαλές. Αυτό που δε σε φοβίζει ιδιαίτερα. Που νιώθεις ότι μπορείς να διαχειριστείς και να ελέγξεις.
Τα μαύρα πλήκτρα είναι το διαφορετικό από το γνώριμο. Το άσχημο. Το όμορφο. Αυτό που δεν ξέρεις. Που δεν μπορείς να προβλέψεις. Που σε τρομάζει. Που σε συγκινεί. Σε δυναμώνει. Σε αποδυναμώνει. Σε σκοτώνει. Σου δίνει ζωή. Το μαύρο πλήκτρο έχει διττή φύση. Μπορεί να λειτουργήσει άλλοτε ως δίεση και άλλοτε ως ύφεση.
Ορισμένοι προτιμούν να απέχουν από τα μαύρα πλήκτρα. Παίζουν μόνο στην Ντο Ματζόρε. Γνώριμο άκουσμα. Ασφαλές. Αλλά καταντάει βαρετό στο αυτί μετά από κάποιες επαναλήψεις. Όταν βρεθεί καταλάθως ένα μαύρο πλήκτρο στην πορεία τους, τους ακούγεται τόσο φάλτσο που τρομαγμένοι αγκυλώνονται στα άσπρα πλήκτρα, επιμένωντας στην τονικότητα που γνωρίζουν. Σαν το αίσθημα ασφάλειας που σου προκαλεί ένα παιδικό νανούρισμα ή ένα απλό παιδικό τραγούδι. Λίγο - πολύ ξέρεις τη μελωδία του πρωτού καν αρχίσει...
Υπάρχουν όμως και αυτοί που φλερτάρουν  ασύστολα με τα μαύρα. Ίσως είναι οι πιο τολμήροι. Αυτοί που δε φοβούνται να νιώσουν, να γευτούν και να ζήσουν τις καταστάσεις σε όλες τους τις διαστάσεις. Που παραδίδονται σε μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις και χρώματα. Που δεν επαναπαύονται στην Ντο Ματζόρε, αλλά μετατρέπουν τη ζωή τους σε μια πεντατονική σκάλα με πρόσθετες αλλοιωμένες νότες και όλα τα χαρακτηριστικά των Μπλούζ και της Τζαζ. Που παίρνουν το ρίσκο, με τη γνώση πάντα ότι υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας. Που είναι διατεθιμμένοι να υποστούν τις συνέπειες του αυτοσχεδιασμού: Κάτι ανέλπιστα καλό ή κάτι παταγωδώς αποτυχημένο...
Σκέφτομαι ότι η επιτυχία μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση... Κάπου μεταξύ προγράμματος και αυτοσχεδιασμού. Ή - τέλος πάντων - μιας ισορροπημένης εναλλαγής αυτών των δύο.