Απάντηση σε σχόλιο στο blog μου

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα σχετικά με την προηγούμενή μου ανάρτηση. Επειδή άρχισαν κάποιοι να γράφουν σχόλια του τύπου "ποια νομίζεις ότι είσαι;" κτλ. Δε νομίζω ότι είμαι κάποια... ούτε ο House... που ούτως ή άλλως είναι μυθικό πρόσωπο. Αυτό που εννοούσα, λοιπόν, γι' αυτούς που βιάστηκαν να με χαρακτηρίσουν (υποθέτω χωρίς να με ξέρουν) είναι ότι "νιώθω το House" όχι γιατί έχω το μυαλό ή τις γνώσεις του, αλλά τον νιώθω στην αγωνία που τον  έπιανε με το άγνωστο. Δεν λέω ότι όλοι μας θα γίνουμε μεγάλοι ερευνητές ή θα βρίσκουμε τις αιτίες των πραγμάτων. Αλλά σίγουρα, για να προωθηθεί αυτό που λέγεται Ιατρική θα πρέπει να κυνηγάμε μέρα με τη μέρα, περιστατικό με περιστατικό την αιτία.

 Για να γίνω περισσότερο κατανοητή: Σε πολλά νοσήματα η θεραπεία είναι συμπτωματική, π.χ. κυστική ίνωση. Αν όμως βρεθεί ένας ασφαλής φορέας (οι ρετροϊοί που χρησιμοποιούνταν δεν είναι τόσο ακίνδυνοι, τελικά) και προωθηθεί η γονιδιακή θεραπεία, τότε θα χτυπηθεί το αίτιο, δηλαδή το προβληματικό γονίδιο.

Τί θέλω να πω; Ότι ο ιατρός δεν πρέπει να επαναπαύεται στις γνώσεις του. Ότι η ιατρική είναι δια βίου μάθηση και ότι πάντα θα πρέπει να αναζητάμε τα αίτια. Ότι πάντα το "ιδιοπαθές" ήταν, είναι και θα είναι μια πρόκληση για τους επόμενους για να το εξηγήσουν.

(Το "φίλε" απευθυνόταν σε κάποιον που με τόση φυσικότητα γύρισε και μου είπε (στο περιβάλλον που κινούμαι κάθε μερα) ότι "το ιδιοπαθές είναι ιδιοπαθές, αν εσύ θες να το βρεις, βρες το... εγώ δε θέλω". Απλά βρήκα την απάντησή του αταίριαστη με τη δική μου αντίληψη. )

Τέλος πάντων. Μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά. Μακάρι να ήταν  η κορτιζόνη,τα ανοσοκατασταλτικά και τα κυτταροστατικά απάντηση σε όλα. Τότε δε θα υπήρχε πλέον και καρκίνος. Και τότε δε θα είχα χάσει τόσα αγαπημένα μου πρόσωπα από αυτόν.