τυχαία η σύνδεση του βίου με την τέχνη;;...μάλλον όχι...
Η ελπίδα είναι μία,ο όρκος αυτός να έχει για κάποιους σημασία ακόμη...Μέσα στην υποκρισία,ιδιοτέλεια,ισοπέδωση του πολιτισμού,των αξιών,της παράδοσης και φυσικά στον ανεξέλεγκτο υλισμό που βιώνουμε σήμερα...
Εύχομαι να γίνεις μία από αυτούς στον υπεύθυνο δρόμο που σου ανοίγεται από εδώ και πέρα :)
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ NoobSaibot!Πολύ σωστά αυτά που γράφεις. Να συμπληρώσω ότι αυτό το πτυχίο δεν ανήκει μόνο σε εμένα, αλλά και στους ανθρώπους που μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι το τελευταίο μου μάθημα, ήταν πάντα εκεί και με στήριζαν: τους γονείς μου. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα οφείλω στη δική τους ανιδιοτελή αγάπη και συμπαράσταση. Στα εφόδια που μου έδωσαν από μικρή. Στις αρχές και την παιδεία που μου μεταβίβασαν... Και, ιδίως, την τελευταία χρονιά που πέρασα πολύ δύσκολα ήταν οι μοναδικοί (αυτοί και η αδερφή μου) που ήταν ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ.
Σίγουρα στην οικογένεια οφείλουμε τα περισσότερα,αυτό είναι δεδομένο(όχι πάντα βέβαια),δεν χρειάζεται ανάλυση.. Η προσπάθεια ήταν δική σου βέβαια..
Μόλις παραδέχτηκες άλλη μια μεγάλη αξία,αυτή της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ και όλων των στοιχείων που θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζουν... Οι πραγματικές ΕΥΘΥΝΕΣ στη ζωή όμως ξεκινάνε από εδώ και πέρα...
3 comments:
Μια πολύ σημαντική μέρα για σένα...
Ένας πολύ σημαντικός όρκος για όλους,γιατρούς και μη...
Η πνευματικότητα και τα ιατρικά μεγάλα νοήματα είναι εμφανή...H αντίσταση στον υλισμό κι αυτή...
Ας δούμε πως συνοψίζεται η αξία της ζωής και του ανθρώπου σε μια μικρή φράση
'' Ἁγνῶς δὲ καὶ ὁσίως διατηρήσω βίον τὸν ἐμὸν καὶ τέχνην τὴν ἐμήν''
τυχαία η σύνδεση του βίου με την τέχνη;;...μάλλον όχι...
Η ελπίδα είναι μία,ο όρκος αυτός να έχει για κάποιους σημασία ακόμη...Μέσα στην υποκρισία,ιδιοτέλεια,ισοπέδωση του πολιτισμού,των αξιών,της παράδοσης και φυσικά στον ανεξέλεγκτο υλισμό που βιώνουμε σήμερα...
Εύχομαι να γίνεις μία από αυτούς στον υπεύθυνο δρόμο που σου ανοίγεται από εδώ και πέρα :)
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ NoobSaibot!Πολύ σωστά αυτά που γράφεις. Να συμπληρώσω ότι αυτό το πτυχίο δεν ανήκει μόνο σε εμένα, αλλά και στους ανθρώπους που μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι το τελευταίο μου μάθημα, ήταν πάντα εκεί και με στήριζαν: τους γονείς μου. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα οφείλω στη δική τους ανιδιοτελή αγάπη και συμπαράσταση. Στα εφόδια που μου έδωσαν από μικρή. Στις αρχές και την παιδεία που μου μεταβίβασαν... Και, ιδίως, την τελευταία χρονιά που πέρασα πολύ δύσκολα ήταν οι μοναδικοί (αυτοί και η αδερφή μου) που ήταν ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ.
Σίγουρα στην οικογένεια οφείλουμε τα περισσότερα,αυτό είναι δεδομένο(όχι πάντα βέβαια),δεν χρειάζεται ανάλυση..
Η προσπάθεια ήταν δική σου βέβαια..
Μόλις παραδέχτηκες άλλη μια μεγάλη αξία,αυτή της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ και όλων των στοιχείων που θα έπρεπε να τη χαρακτηρίζουν...
Οι πραγματικές ΕΥΘΥΝΕΣ στη ζωή όμως ξεκινάνε από εδώ και πέρα...
Post a Comment