Μια αέναη αλλά άνιση μάχη...

Η ζωή ενός κουραμπιέ είναι δύσκολη. Πρέπει να αποδεχθεί ότι πάντοτε - με όση άχνη και να πασπαλιστεί - θα ζει στη σκιά του μελομακάρονου.

 Μια έξυπνη επιχειρηματική κίνηση θα ήταν να ξεφύγει από το κατεστημένο και να τολμήσει να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια άλλη γιορτή! 

Γιατί στη ζωή πρώτοι μπορούν να γίνουν όχι μόνο οι πιο νόστιμοι αλλά και οι πιο εύστροφοι...

Μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά...

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά;;;

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

I feel so tired...

Οξεία βενιζελική κοιλία

Και να που απλόχερα μου δίνεται η ευκαιρία να φθάσω ένα βήμα πιο κοντά στο πτυχίο μου!!!! Έγκυρη πηγή μου αποκάλυψε ότι ένα από τα θέματα στα οποία θα εξετασθώ λίαν συντόμως στις πτυχιακές εξετάσεις τις χειρουργικής θα είναι:

Διαφορική Διάγνωση Βενιζελικού Άλγους

Και ιδού οι πιθανές απαντήσεις:

• Οξεία περικοπτική συνταξίτιδα
• Διαλυτική θεσμοξέωση
• Καταργοδικαιωματοσίτιδα
• Υποτροπιάζουσα 21 - υδροξυ - Απριλο 67 - ίτις
• Χοντρομαλάκυνσις
• Δραχμοδυσπλασίες
• Λαμογιολίτις
• Βουλευτική Ασυλίτις

Αυτό όμως που θα μου δώσει το 10αράκι στα προφορικά θα είναι άμα πω ότι: "Στο Βενιζελικό άλγος κάθε μορφή Τοξικού Μεγακόλου απεικονιστικά θεωρείται φυσιολογική και δεν πρέπει να παραπλανεί τους συναδέλφους ως αφύσικα μεγάλο κόλον". 

Ευχαριστώ την πηγή μου και της χρωστάω κέρασμα στο πτυχίο μου. 

Why cuts are the wrong cure

"Thankfully, there are alternatives. Of robin hood tax on the banks... Cracking down on tax abuse... and putting the emphasis on Green Growth and Investment. This not any deals with the deficit, but will serve with the unemployment, the poverty and the many enviromental challenges that the cuts will make worse.
Doesn't it sound like a better future?"

Άκου και τα λόγια ενός ΗΡΩΑ...

Από το πρωί ακούω πολλά γι' αυτό που έγινε...Η προσωπική μου άποψη για τις παρελάσεις είναι σαφής: Πλήρης κατάργηση αυτού του δικτατορικού καταλοίπου. Αλλά ακόμη και γι' αυτούς που τις υπερασπίζονται και τις θέλουν για να νιώθουν περισσότερο "Έλληνες", αναρωτιέμαι πόσο πραγματικά μπορούν να ακόμη να τονώνουν το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και να παρελαύνουν μπροστά σε "επίσημους" προδότες που μας ξεπούλησαν όσο - όσο και θρυμματίζουν καθημερινά τα όνειρά μας. Αν ήμουν μαθήτρια τώρα όχι μόνο θα έστρεφα το κεφάλι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε μαύρα μαντήλια θα φορούσα, αλλά θα αρνούμουν να συμμετέχω σε αυτό το "show". Και η άρνηση είναι η χειρότερη μορφή απόρριψης. Πόσο, μάλλον, όταν εκπέμπεται από τα νέα μυαλά αυτού του τόπου. Όλα αυτά ως απάντηση σε αυτούς με τα υποκριτικά "οοοοοο" και "ιιιιιιιιιι" , σε αυτούς που δάκρυσαν όταν είδαν τον Παπούλια να αποχωρεί (αναρωτιέμαι αν δακρύσουν το ίδιο για τον παππούλη που του έκοψαν το ρεύμα γιατί δεν είχε να πληρώσει το νέο χαράτσι... για τον άστεγο που πέθανε από το κρύο... για τον πατέρα που έχασε τη δουλειά του ενώ είχε να θρέψει 3 στόματα... για το νέο που μένει καθηλωμένος στο σπίτι τον γονιών του γιατί δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή για να ξεφύγει...), αλλά   και σε αυτούς που ονόμασαν "διασυρμό της χώρας" αυτό που έγινε σήμερα.  Εγώ δε θα πω κάτι παραπάνω. Νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αφήνουμε κάποιους αληθινούς ήρωες να μιλήσουν. Ήρωες που ούτε δάφνες αποζήτησαν ούτε και εκμεταλλεύτηκαν ποτέ την ηρωϊκή τους πράξη. Ας ακούσουμε λοιπόν τί είπε ο Μανώλης Γλέζος για αυτήν την "επαίσχυντη πράξη της ματαίωσης της παρέλασης από κάποιες αριστεριστικές μειοψηφίες" όπως άκουσα να λέει ένας πανέξυπνος βουλευτής στην τηλεόραση. 

"Στη Θεσσαλονίκη σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου. Η κυβέρνηση υποχρέωσε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποσυρθεί, δηλαδή, το επίσημο κράτος αποσύρθηκε και οι πολιτικοί λαϊκοί φορείς παρελαύνουν μπροστά στον ίδιο το λαό. Το νόημα της 28ης αποκαθίσταται.Πριν από 71 χρόνια ο λαός μας είπε όχι στην προσπάθεια της κατάργησης της ελευθερίας του λαού μας και σήμερα ο ελληνικός λαός είπε όχι στη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο.

Αυτό είναι το πραγματικό νόημα και όχι όλα αυτά που έχουν ξαφνιάσει όσους δεν έχουν κατανοήσει τι έπρεπε να έχει γίνει στις παρελάσεις και πως διαστρεβλώνεται. Τα στρατεύματα του λαού και οι μαθητές παρελαύνουν μπροστά σε τι;"

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στη Lifo και ανήκει στον Κώστα Βαξεβάνη. Πρόκειται για το γνωστό δημοσιογράφο που παρουσιάζει την εκπομπή " Το κουτί της Πανδώρας" στη ΝΕΤ. Το αναδημοσιεύω στο blog μου γιατί με εντυπωσίασε όχι μόνο η αρτιότητα του λόγου του αλλά και ο αφοπλιστικός του ρεαλισμός που αγγίζει τα όρια μιας ρεαλιστικής αισιοδοξίας για το μέλλον μας...

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου 

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Happy Haircut!!!

Νομίζω καλύτερο κούρεμα θα γινόταν αν ήταν ο Σαμαράς πρωθυπουργός... Ο Τρύφων Σαμαράς!!!

 (θεϊκή ατάκα από ένα σοφό φίλο...)

Musical obsession...

Έχω πολλές εμμονές, το ξέρω...

Και μία από αυτές είναι αυτό το τραγούδι. 

Pretty little things.

It is one of those things you come across in town and with a magical way transmit so much positive energy that make you impulsively smile :)

Μάθημα βιολογίας...

Οι αφορισμοί και ο λαΐκισμός κάποιων, που μέχρι τώρα ήταν κομμάτι αυτού του σάπιου συστήματος, το ενίσχυαν και έκαναν ζωή χαρισάμενη στηριζόμενοι σε αυτό, που δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το βύσμα όταν τους χρειάστηκε και που πρέπει, επειγόντως, το όνομά τους να προστεθεί ως ιδιαίτερη κατηγορία ανθεκτικού παρασίτου στα βιβλία της παγκόσμιας βιολογίας, αγγίζει τα όρια του σιχαμερού και μου υπενθυμίζει για ακόμη μια φορά ότι στη χώρα αυτή δεν υπάρχει μόνο μία ιδιαίτερη ικανότητα να κουκουλώνουμε τα εγκλήματα των πολιτικών, αλλά - ως δια μαγείας - διαγράφουμε από το σκληρό μας δίσκο τα δικά μας "εγκλήματα", τις παραβατικές συμπεριφορές και την χαρακτηριστική εγωκεντρική νοοτροπία, που οδήγησαν τον τόπο αυτό σε πτώση και μαρασμό. Πώς να ξεφύγει, βέβαια, ο Ελληνάρας από τη φύση του,  όταν, παραδόξως, ακόμη έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος άξιος και χαρισματικός απόγονος του Περικλή και του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Όταν ακόμη έχει το θράσος να θέλει να φύγουν οι μετανάστες από αυτή τη χώρα, κυρίως από φόβο και ανασφάλεια ότι κάποιος πιο έξυπνος και πιο εργατικός μπορεί να του "φάει" τη θέση; Όταν μιλάει για δικαιοσύνη και εξακολουθεί να μην κόβει αποδείξεις ή να κόβει με την τακτική του "face control": δεν κόβω στη γριούλα που δεν ξέρει τί της γίνεται, στον γείτονα που τον έχω κάνει "δικό μου" και του λέω κάθε μέρα "καλημέρα", στον ασθενή που ήρθε στο ιατρείο μου και του αφήνω την επίσκεψη στα 40 αντί 50 ευρώ κ.ο.κ.

Και εσύ τώρα, διατείνεσαι περίτρανα ότι ενδιαφέρεσαι για την Ελλάδα; Για τους συμπολίτες σου; Για τους έξτρα φόρους και τις περικοπές; Για αυτόν που δεν έχει να φάει; Είσαι ΜΕΓΑΣ υποκριτής και ήρθε ο καιρός επιτέλους να μαζέψεις τα αρπακτικά σου ψευδοπόδια.

 Ελλ-οινάδα, ε Ελλ- οινάδα (εκ του γνωστού σε όλους μας πρωτοζώου αμοιβάδα)...

Dream on

Κάντε οικονομία στο πετρέλαιο, τη βενζίνη και στο ρεύμα, αφού έχουν στενέψει τόσο πολύ τα περιθώρια. Μην κάνετε οικονομία στο όνειρο. Εκεί σπατάλη...

Ένα ακόμη αντίο και μια διαπίστωση.

Όταν αντιληφθούμε πλήρως την φθαρτή μας φύση... Όταν κατανοήσουμε ότι ο θάνατος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια μετάβαση από την ύπαρξη στην ανυπαρξία... Όταν απεκδυθούμε την αλαζονική νοοτροπία ότι θα ζήσουμε αιώνια... Τότε, ίσως και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τότε θα μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας με σεβασμό και την αγάπη που τους αξίζει. Η ευκαιρία που μας δίνεται να ζήσουμε είναι μία. Δεν υπάρχει δεύτερη. Γι'αυτό και όταν η αρρώστια σου χτυπάει την πόρτα αξίζει να μάχεσαι για τη ζωή μέχρι την τελευταία σου αναπνοή. Αντίο σε έναν μαχητή, λοιπόν. Σε έναν αγαπημένο μου άνθρωπο.

Stay hungry. Stay foolish.

 A great man passed away yesterday... R.I.P. Steve Jobs.

Stanford Report, June 14, 2005

'You've got to find what you love,' Jobs says

This is a prepared text of the Commencement address delivered by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it's likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.

This was the closest I've been to facing death, and I hope it's the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια ,

που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

I know now that...

I am afraid of everyone. Even of my own self.

Stray

Watch where you stray my friend...

There is a flower that grows in a cave, so lovely to see but need to be saved.

It's beautiful blossom will wither and die, if ever this flower leave the darkness for daylight.

tick tock, tick tock... it's weekend o'clock!

Thank God, it's Friday...Not any particular update for today. Just a smile and a wish for a happy, relaxing, refreshing weekend to all of you, guys! And don't forget to put the blame on September on anything having upset your world recently. Cheers!

Έρανος

Αγαπητέ μου.

Ζούμε δύσκολες εποχές, αλλά τον ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο δεν πρέπει να εκλείψει. Ένας συμπολίτης μας, ονόματι Θεόδωρος Πάγκαλος, θα αναγκαστεί να πουλήσει το ακίνητό του για να πληρώσει το χαράτσι για τα ακίνητα!!!  Ο άνθρωπος αυτός έχει φτάσει σε τόσο απελπιστική κατάσταση που καταφεύγει σε μέσο διαμαρτυρίας χειρότερο και από την απεργία πείνας: Η τραγική αυτή φιγούρα τρέφεται  αποκλειστικά με φτηνά φαγητά - αντί των τριών κουταλιών χαβιάρι- όπως υπαγορεύει το πρωτόκολλο διατροφής των πλουσίων, με αποτέλεσμα να πάσχει από σοβαρής μορφής παχυσαρκία (Η λεγόμενη "απεργία του χαβιάρι"). Δεν μπορούμε να τον εγκαταλείψουμε έτσι. Έχουμε χρέος να τον βοηθήσουμε. Μην ξεχνάς, ίσως αύριο, αυτό ο χοντρός να είμαι εγώ ή εσύ! "Μαζί τα φάγαμε".

                                                                            Σύλλογος " Λίγο χαβιάρι για τον Πάγκαλο"

                                                                                     Τηλ επικοινωνίας: 345.000.000.000 

Εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου. Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα" τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα ...Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου.
Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος ...Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα ...Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...Ζω μονάχα εν λευκώ....

Φοιτητικό Κάλεσμα

Όσο σημαντική και ιερή είναι για κάποιους η κατάληψη ως μέσο διεκδίκησης και περαίωσης των κοινωνικών τους αγώνων, άλλο τόσο σημαντικό και ιερό είναι για κάποιους άλλους - και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα -  να αγωνίζονται για να πάρουν το πτυχίο τους στην ώρα τους.
Για αυτούς που δεν στηρίχτηκαν και ούτε θα στηριχτούν ποτέ σε κόμματα, βύσματα κτλ ίσως αυτό το πτυχίο είναι η μοναδική ελπίδα για να επιβιώσουν στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Αναγκαίο άλλα όχι επαρκές για πολλούς, βέβαια, καθώς η χώρα μας βρίθει πτυχιούχων ανέργων.
 Είμαστε παγιδευμένοι σε μια απελπιστική κατάσταση.Και, ναι, οι συνθήκες για να σπουδάσεις κάθε άλλο παρά τέλειες λέγονται. Αυτό που γίνεται, όμως, με τις καταλήψεις δεν μας ωφελεί. Μόνο μας βλάπτει. Μας εγκλωβίζει ακόμη πιο πολύ και μας καταδικάζει να παραμένουμε θεατές αυτής της μιζέριας, χωρίς να είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Δεν υπάρχει χειρότερη καταπίεση από το να στέκεσαι εμπόδιο στα όνειρα του άλλου για το μέλλον του.  Όταν το κάνεις αυτό,  χάνεις κάθε δίκιο σου και ο αγώνας σου δεν είναι είναι πια  κοινωνικός: είναι εγωιστικός και αποτυχημένος.
Είναι καιρός να μας αποδείξουν κάποιοι ότι πέρα από το δέντρο βλέπουν και το δάσος. Αύριο όλοι εκεί για μία ανοικτή σχολή.

Δε βαριέσαι...

Δε με εξοργίζουν οι φοιτητές που ψηφίζουν υπέρ της συνέχειας της κατάληψης ακόμη και αν διαφωνώ με τη χρησιμότητά της στην παρούσα φάση. Θυμώνω, όμως, με αυτούς που υποκριτικά διαμαρτύρονται για την κλειστή σχολή, αλλά στις συνελεύσεις δεν πατούν με τη λογική του "έλα μωρε, θα πάνε άλλοι αντί για μένα. Εγώ θα κάτσω να διαβάσω..." (κλασική αντίληψη φοιτητή ιατρικής.) Εμένα δε με επηρεάζει η κατάληψη προς το παρον γιατί έτσι κι αλλιώς ασκούμαι κανονικά στις κλινικές μου  και ούτε χρωστάω κάτι ιδιαίτερο. Αλλά μέχρι τώρα πήγαινα για να στηρίξω τους συμφοιτητές μου που είναι στο πτυχίο και χρωστούν καμιά δεκαριά μαθήματα.Είναι τόσο προφανές! Είμαστε η μικρογραφία του ωχαδερφισμού και της απάθειας που διακρίνει όλη την κοινωνία στην οποία ζούμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Πάντα περιμέναμε, περιμένουμε και θα περιμένουμε κάποιους άλλους να αποφασίζουν για εμάς...

Επίκαιρο.

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο της ζωής το ρημαδιό!
Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' φήναν νηστικό.


Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
Aνωχώρι, Κατωχώρι, ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή, ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.


Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά του χωριού, την εκκλησιά.
Kαι ζευγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.


Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα" κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαϊ.
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!


Aλλά εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός: "Σε καβάλησε ο Χριστός!


Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου! -Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!... -Σούτ! θα φας στον ουρανό!"


Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!
Kι' όταν ένα καλό βράδυ θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή (ένα πουφ είν' η ζωή),


H ψυχή μου θε να δράμη στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!
Γέρασα κι' ως δε φελούσα κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.


Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν και προστάτη των κτηνών!
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί τον κύρ λύκο να γενή!


Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
Tότενες το μαύρο φίδι το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βιά:


"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.


Mη χτυπάς τον αδερφό σου- τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.


Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

What is that?

Αντίο.

Αντίο κυρία... Καλό παράδεισο. Για μένα θα είσαι πάντα η δασκάλα που μου έμαθε την προπαίδεια με καραμέλες... Και τον δάσκαλο που σου μαθαίνει την προπαίδεια δεν τον ξεχνάς ποτέ...

Asylum

Άλλο ασυδοσία, άλλο ελευθερία... Στη χώρα μας, δυστυχώς, έχουμε την εκπληκτική ικανότητα να μπερδεύουμε αυτές τις δύο έννοιες κατά το πώς μας βολεύει! Έτσι έγινε και με το πανεπιστημιακό άσυλο, λοιπόν. Ένας θεσμός με ιερή, συμβολική, ιστορική ή και συναισθηματική σημασία καταργείται. Αναρωτιέστε ακόμη γιατί; Μα, φυσικά, διότι ΚΑΙ σε αυτήν την περίπτωση καταφέραμε να τον ισοπεδώσουμε και να το διαστρεβλώσουμε σε ένα καταφύγιο παρανομίας. Η χρήση έγινε κατάχρηση. Και όταν ακούω αυτούς που με παχυλά λόγια μιλάνε για την ανάγκη να διατηρηθεί το άσυλο γιατί είναι η βάση των κοινωνικών αγώνων και της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών, εγώ αναρωτιέμαι για το τί νουμερο είναι οι παρωπίδες που φορούν: Για ποια ελεύθερη διακίνηση μιλάνε, όταν όχι τις ιδέες μας, αλλά ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας δεν μπορούμε να μετακινήσουμε με ασφάλεια μετά τη δύση του ηλίου στους δρόμους της πανεπιστημιούπολης; Αποτύχαμε, Κύριοι. Παραδεχτείτε το. Δεν ήταν αρκετές αυτές οι δεκαετίες για να βρούμε τρόπους να περιφρουρήσουμε και να διαφυλάξουμε το άσυλό μας; Όχι μόνο από τους μπάτσους. Αλλά και από κάθε στοιχείο που πάει να το προσβάλλει. Έχετε σκεφτεί ποτέ το πόσο πολύ προσβάλλεται το άσυλο από την κομματικοποίηση και την ύπαρξη παρατάξεων - φερεφώνων; Είναι ο πιο εύκολος, ανώδυνος και υπόγειος τρόπος για τα κόμματα και το κράτος να ελέγχουν την " ελεύθερη διακίνηση ιδεών". Οι κοινωνικοί σας αγώνες περιορίζονται στους προεκλογικούς σας καφέδες και τηλέφωνα. Ας μη γελιόμαστε. Α ναι. Να μην το ξεχάσω και σας αδικήσω! Σας αφαιρούν και το δικαίωμα να τα κάνετε πλακάκια με τους υποψηφίους για την πρυτανεία και να "κάνετε τα κουμάντα σας".

Ελληνικό πανεπιστήμιο (ορισμός): Ο ναός της ασυδοσίας, οικογενειοκρατίας, ανοργανωσιάς, λαμογιάς, βύσματος - εκδοτήριο πτυχίων ανεργίας.

Και όλα αυτά σε μια χώρα που έθεσε τα θεμέλια των επιστημών, γραμμάτων και τεχνών. Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ, γιατί μ' έμαθες και ΞΕΡΩ.

Άσχημη πόλη...

Η Θεσσαλονίκη πάει για πρωτεύουσα της Νεολαίας το 2014; Μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη που ξέρω; Τη Θεσσαλονίκη που αυτή τη στιγμή "τρώει τα παιδιά της"; Με τα σημερινά δεδομένα, θα ήταν σίγουρα πιο πιστευτό να γινόταν πρωτεύουσα της Ανεργίας, της Μιζέριας και του Γκρίζου.

Θα επικαλεστώ την πολύ επιτυχημένη διατύπωση που διάβασα κάποτε στο ιστολόγιο ενός καλού φίλου για να ανοίξω το σημερινό θέμα: " Δεν εξηγείται αλλιώς....Ιατρικά όλοι οι Έλληνες πάσχουν από το Σύνδρομο Korsakoff.(http://en.wikipedia.org/wiki/Korsakoff's_syndrome)

Δηλαδή έχουμε πλήρή απώλεια της προσφατης μνήμης. Έτσι ξεχνάμε άμεσα... αδυνατεί ο εγκέφαλος μας να ανακαλέσει γεγονότα απο το πρόσφατο παρελθόν." Γι' αυτό, ακριβώς, λοιπόν, θα σας υπενθυμίσω κάποια πράγματα για την πόλη μας που ζούσαμε πριν λίγες μέρες, ζήσαμε σήμερα το πρωί, ζούμε τώρα που ετοιμαζόμαστε για τη βραδινή μας έξοδο...Και θα σας τα υπενθυμίσω για να το σκεφτείτε πιο σοβαρά την επόμενη φορά που θα τραγουδήσετε το γνωστό άσμα του Τσιτσάνη " Όμορφη Θεσσαλονίκη" ή για όταν θα εκθειάζετε την ομορφιά της πόλης σε κάποιον ξένο φίλο σας ή, τέλος πάντων, όταν νιώσετε ότι ένα καλό ξενύχτι με ωραίους barmen, ελκυστικές και περιποιημένες γυναίκες και πολλά ποτά και μουσική, κάνουν μια πόλη ουσιαστικά και αληθινά όμορφη.

Πρόσφατα, η πόλη μας πνιγόταν στο σκουπίδι. Εικόνες ντροπής με βρωμιά και δυσωδία στους δρόμους, τρωκτικά να περιφέρονται ανενόχλητα γύρω μας και τους τουρίστες να κοιτούν αποχαυνωμένοι μια πόλη που κατα τ' άλλα το 2014 φιλοδοξεί να διεκδικήσει τον τίτλο της "Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας νεολαίας"...! Ναι, προφανώς, αν τα κριτήρια αυτής της διοργάνωσης είναι ο καλύτερος φραπές και οι διάφορες επιλογές στα ξενυχτάδικα και στα πάρτυ, είμαστε εκτός συναγωνισμού και έχουμε σίγουρο τον τίτλο. Τί όμως έχει, πραγματικά, να προσφέρει στη νεολαία αυτή η πόλη;

Με χαρά διαπιστώνω ότι αρκετοί νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για την καθημερινή τους μεταφορά. Με λύπη, όμως, παρατηρώ, ότι όχι μόνο το ποδηλατοδρομικό δίκτυο είναι αρκετά κακοσχεδιασμένο, αλλά ότι ακόμη και μετά από 2 χρόνια της καθιέρωσης του υπάρχουν ασυνείδητοι που εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν για να παρκάρουν το αμάξι τους. Υπάρχουν , μάλιστα, σημεία στην πόλη που η μετακίνηση με ποδήλατο είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, πόσο, μάλλον, για έναν αρχάριο ποδηλάτη που δεν έχει και ιδιαίτερη ευελιξία και εξοικείωση με τα λεωφορεία και τους μπλοκαρισμένους δρόμους.

Η παραδοσιακή βόλτα στην παραλία για το κατά πόσο θα είναι απολαυστική ή όχι εξαρτάται περισσότερο με το "όσα παίρνει ο άνεμος", καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που τα νερά του Θερμαϊκού είναι τόσο καταφανώς ρυπαρά γεμάτα με το λεγόμενο "μαρούλι της Θάλασσας" - το χαρακτηριστικό πράσινο φύκος που υπερτρέφεται και υπεραναπτύσσεται σε περιοχές όπου εκβάλλουν αγωγοί λυμάτων ή άλλες πηγές μόλυνσης...

Τα δίπλο/ τρίπλο - παρκαρισμένα αυτοκίνητα κατακλύζουν τους δρόμους και οι δημόσιοι χώροι στάθμευσης είναι από ελάχιστοι ως μηδαμινοί. Οι οδηγοί ζουν ιστορίες καθημερινής τρέλας και ο αγώνας για το πάρκινγκ κρατάει μέχρι τελικής πτώσεως...για να μην πω ότι πολλούς τους οδηγεί σε ακρότητες και βίαια συμπεριφορά.

Χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση οφείλω να αναφέρω ότι τα πάρκα του Πανεπιστημίου έχουν μετατραπεί σε καταφύγιο τοξικομανών που περιφέρονται στο πάρκο με το χαρακτηριστικό άδειο βλέμμα και το προβληματικό βάδισμα. Δεν αποστρέφω το πρόσωπο στη δυστυχία. Και δε θυμώνω με αυτούς, φυσικά. Θυμώνω, όμως, με τη Δημοτική Αρχή που τους κοιτάει παθητικά, τους θεωρεί τελειωμένους και τους παρατά αβοήθητους στον εφιάλτη που ζούνε. Γιατί ακόμη και ο πιο "τελειωμένος" από τους τελειωμένους έχει δικαίωμα να του δοθεί από κάπου στήριξη,ελπίδα και η δυνατότητα επανένταξης.

Και μιας και αναφέρθηκα σε πάρκα...Η ασχήμια της πόλης γίνεται ακόμη περισσότερο αισθητή από την εμφανή απουσία χώρων πρασίνου. Βασικά είμαστε μια πόλη από τσιμέντο και μπετόν με γκρίζες και λερωμένες από το καυσαέριο πολυκατοικίες... Με τα περισσότερα νεοκλασικά και παλαιά αρχοντικά να έχουν κατεδαφιστεί στο όνομα της άναρχης δόμησης. Και όταν βρεις λίγο γρασίδι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αν είσαι απρόσεκτος θα πατήσεις τα περιττώματα από κάποιο σκύλο γιατί λίγοι ιδιοκτήτες έχουν την ευαισθησία να κουβαλάνε φαράσι και σακουλάκι όταν βγάζουν βόλτα το κατοικίδιό τους.

Τα πεζοδρόμια; Ποια πεζοδρόμια; Αν είσαι τυχερός μπορεί να έχεις στη διάθεση σου και 1,5 πλάκα πεζοδρομίου για να περπατήσεις... Υποθέτω ότι αν υπήρχε ομαδικός διαγωνισμός για τις καλύτερες επιδόσεις σε βάδισμα και οδήγηση μετ' εμποδίων για τους κατοίκους μιας ευρωπαϊκής πόλης , οι Θεσσαλονικείς άξια (και χωρίς καθόλου ντόπινγκ) θα παίρναμε το χρυσό!

Και, επειδή, θέλω να είμαι αντικειμενική. Όπως ασκούσα κριτική στον προήγουμενο δήμαρχο για τα έργα και τις πράξεις του έτσι θα κάνω και με τον τωρινό. Άσχετα με το αν είναι αριστερός. Αν έχει σκουλαρίκι στο αυτί και ξέρει από καλό κρασί... Παρατήρησα ότι ξεκίνησε με καινοτόμες, ομολογουμένως, ιδέες του τύπου: " θα κάνουμε γκέυ παρελάσεις και στη Θεσ/νικη, για να αυξηθεί ο τουρισμός" και άλλα παρόμοια. Θέλω να πω ότι καλή και σεβαστή η ριζοσπαστικότητα και οι πρωτότυπες ιδέες. Αλλά, Κ. Μπουτάρη, μη βλέπετε το δέντρο και χάνετε το δάσος. Η πόλη έχει ουσιαστικά προβλήματα και καλό είναι να ξοδέψετε φαιά ουσία αρχικά γι' αυτά. Στην πρώτη σας μεγάλη δοκιμασία μέσα σε αυτούς τους 3 μήνες που είστε δήμαρχος (την έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος με τα απορρίμματα) αποτύχατε.

Να σημειώσω, τέλος, ότι για να υπάρξει μια υγιής διαμόρφωση στο αστικό περιβάλλον, είναι απαραίτητο και τα προάστια να είναι υγιή. Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την υπεροχή της Σίνδου ως κομβικού σημείου για τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ. Και όμως, ο νέος μας δήμαρχος το αμφισβητεί και ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα επανεξεταστεί η πιθανότητα μετεγκατάστασης της ΔΕΘ στην περιοχή των Λαχανόκηπων και όχι στη Σίνδο. Άσχετα που σίγουρα τα χρήματα που χρειάζονται να δαπανηθούν για την αναδιαμόρφωση της πρώτης περιοχής είναι πολύ περισσότερα και το σημείο λιγότερο κομβικό. Άσχετα αν η Σίνδος έχει αξιολογηθεί από τις εκάστοτε επιτροπές ως η καταλληλότερη. Προφανώς, παίζουν και προσωπικά συμφέροντα του Δημάρχου μας στην όλη υπόθεση...

Περιμένω, λοιπόν, να δω αν πραγματικά όλα αυτά που μας πασάρουν είναι μια φούσκα. Δεν ξέρω... Ελπίζω να διαψευσθώ. Ελπίζω να ξεφύγουν όλοι αυτοί που μας διοικούν από την παγίδα του αριβισμού και της ψευδο - φιλοδοξίας. Ελπίζω η νέα αυτοδιοίκηση να δώσει στη Θεσσαλονίκη το νυφικό που της αξίζει και να στέκει δίπλα της ένας Θερμαϊκός τουλάχιστον γαλάζιος και όχι πράσινος και αποκρουστικός.Ελπίζω σε μια πόλη ανθρώπινη. Με αναβαθμισμένο περιβάλλον, χώρους για να περπατήσεις, να κάνεις ποδήλατο, να τρέξεις, να ξαποστάσεις, να θαυμάσεις, να ξεχαστείς, να εκτονωθείς και να ηρεμήσεις. Εσείς ελπίζετε σε έναν τίτλο απλά στις 29 Απριλίου ή σε μια πραγματική αλλαγή;

Rounds of Backgammon

Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Ζωή μοιρασμένη σε παρτίδες τάβλι... Δύσκολες οι ώρες του φεύγα. Εν αναμονή της επόμενης παρτίδας, λοιπόν.

Message in a bottle...

Dear UFOs,

If you really exist somewhere in the universe please fly over Greece and kidnap all these useless politicians that keep on pretending to govern this poor country!

Totally yours,

T.L.Fairy

Γυναίκα

Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω αυτό που ίσως λίγο ως πολύ διαπιστώνουμε όλοι μας ανοίγοντας απλά και μόνο την τηλεόραση... Στους περισσότερους αρέσει (κυρίως στους άντρες), εμένα όμως, προσωπικά, μου προκαλεί εκνευρισμό (και υπογραμμίζω: εκνευρισμό και όχι ζήλεια). Σε τι αναφέρομαι; Προφανώς, στα τυποποιημένα γυναικεία είδωλα που πασάρονται μέσα από αυτό το χαζοκούτι και σε τίποτα δεν αντιστοιχούν σε αυτό που πραγματικά σημαίνει η ύπαρξη των φυλετικών ΧΧ -αντί ΧΥ-στον καρυότυπο μας! Ο διαγωνισμός του ντεκαπάζ, του πλαστικού στήθους και του μπότοξ.... Η επιτηδευμένη χαζοατάκα και το προβλέψιμο σκούντημα της παρουσιάστριας που πληρώνεται γι'αυτά αδρά, άρα - κατά γενική ομολογία των μεσημεριανών εκπομπών - είναι και πανέξυπνη... Καβαλημένα καλάμια - νάρκισσοι που προσπαθούν να βαφτιστούν μοντέλα και θέτουν την επίδειξη του σώματος κ του προσώπου μιας γυναίκας ως το μοναδικό της όπλο ώστε να κατακτήσει τον κόσμο... Απελπισμένες διάσημες κυρίες (?) των Αθηνών που διατείνονται ότι εκτός από το άψογο μανικιούρ τους κατέχουν και τον τίτλο της αυθεντικής σπιτονοικοκυράς και αναλώνονται σε εποικοδομητικούς και χρήσιμους διαλόγους αναλύοντας τα προβλήματα της σύγχρονης Ελληνίδας μιας και αυτές τα βιώνουν στο πετσί τους... Γυναίκες - αντικείμενα ηδονής, πορνοσταρ, ψεύτικες, σοβαντισμένες, μαστουρωμένες και παρολαυτά "πανέξυπνες", καθώς μπόρεσαν κι έχτισαν βίλλες ολόκληρες με τα χρήματα που αποκόμισαν από το γύρισμα ενός και μόνο dvd...

Το "ελαφρύ" δεν είναι κακό, πότε - πότε! Χρειάζεται και αυτό, ειδικά στους καταθλιπτικούς καιρούς που ζούμε. Όταν βλέπω, όμως, την ελαφρότητα - από ευχάριστο διάλειμμα - να γίνεται ο κανόνας ,γύρω μας, τότε, ναι, μου φαίνεται αβάσταχτη. Η θηλυκότητα - που κατ' εμέ είναι ένα από τα πιο όμορφα προτερήματα της γυναικείας ύπαρξης - αλλοιώνεται. Η γυναικεία αισθητική απόλλυται ή μεταλλάσσεται σε κάτι τυποποιημένο και ψεύτικο. Το όμορφο και αληθινό καθίσταται ξεπερασμένο.

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Στο ότι ο κόσμος του γυαλιού - πέρα από την όλη προπαγάνδα που προωθεί αντί για ενημέρωση - δίνει μια ψεύτικη εικόνα για τη γυναίκα. Αν είναι να θαυμάζεις κάτι, λοιπόν, σταμάτα να αποχαυνώνεσαι σε αυτά που σου σερβίρουν, κλείσε το στόμα γιατί έχουν αρχίσει να σου τρέχουν τα σάλια και άνοιξε τα μάτια σου για να δεις τις πραγματικές γυναίκες που πρέπει να αγαπήσεις και να θαυμάσεις...

Η Α, η Β και στη μέση μια γραμμή...

Υπάρχει μια τάση, μια συνήθεια να χρωματίζουμε τις οριακές γραμμές με κόκκινο χρώμα. Έτσι θα κάνω κι εγώ τώρα... Φαντάζομαι, λοιπόν, μια λεπτή κόκκινη γραμμή να χωρίζει 2 καταστάσεις, την Α και τη Β. ( Όπου κατάσταση μπορείς να βάλεις τις λέξεις: κόσμος, επιθυμία, όνειρο, συναίσθημα, σκέψη. Δεν είμαι σίγουρη τί είναι ακριβώς, γι'αυτό και το αφήνω να αιωρείται). Έστω ότι η Α είναι μια κατάσταση με έντονες διακυμάνσεις, σαν αυτές της συνεχούς ημιτονοειδούς καμπύλης. Είναι τρομερά ενδιαφέρουσα αλλά και αυτοκαταστροφική λόγω της περιοδικότητάς της. Η Β είναι γραμμική, ας πούμε y=αχ + γ...Αν βάλεις όπου α το 0 μπορεί να γίνει εντελώς προβλέψιμη και βαρετή (εννοείται ότι για α=0 και γ=0 έχουμε φυτική κατάσταση)... για α διάφορο του μηδενός έχει σαφώς μια εξελικτικότητα και μια πορεία προς το άγνωστο (άπειρο), χωρίς όμως την αστάθεια και τις διακυμάνσεις της Α. Η Β σε προστατεύει πιο πολύ, αλλά σε καθιστά και πιο επιφανειακό. Για να βρεθείς από την Α στην Β και αντιστρόφως πρέπει να αγγίξεις πολλές φορές τα όρια σου ( δηλ την κοκκινη γραμμή) και αυτή η μεταπήδηση είναι ένας έσχατος μηχανισμός άμυνας που σε προστατεύει από την αυτοκαταστροφή της Α ή την πλήρη επιφανειακότητα - επιπολαιότητα της Β.

(Μια μεγάλη συγγνώμη από τον αγαπητό καθηγητή των Μαθηματικών μου, αν κακοποίησα κάπως τις εξισώσεις και τα μαθηματικά με τις αμπελο - φιλοσοφίες μου... Αλλά η ζωή είναι κι αυτή μαθηματικά, σωστά;)

Battle against time (or something like self extermination?)

ΠΡΕΠΕΙ να επιστρατεύσω όλα τα μαγικά μέσα που διαθέτω:

• μαγικό ραβδάκι,
• νεραϊδοσκονη - στη συγκεκριμένη περίπτωση η γύρη του λουλουδιού μου (Τiger Lily),
• νεραϊδοφτερά,
• ξόρκια,
• κατάρες στους συγγραφείς του βιβλίου "εφιάλτη" κτλ κτλ

για να τα βγάλω πέρα με τις επαναλήψεις στην Παθολογία... wish me luck...