tick tock, tick tock... it's weekend o'clock!

Thank God, it's Friday...Not any particular update for today. Just a smile and a wish for a happy, relaxing, refreshing weekend to all of you, guys! And don't forget to put the blame on September on anything having upset your world recently. Cheers!

Έρανος

Αγαπητέ μου.

Ζούμε δύσκολες εποχές, αλλά τον ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο δεν πρέπει να εκλείψει. Ένας συμπολίτης μας, ονόματι Θεόδωρος Πάγκαλος, θα αναγκαστεί να πουλήσει το ακίνητό του για να πληρώσει το χαράτσι για τα ακίνητα!!!  Ο άνθρωπος αυτός έχει φτάσει σε τόσο απελπιστική κατάσταση που καταφεύγει σε μέσο διαμαρτυρίας χειρότερο και από την απεργία πείνας: Η τραγική αυτή φιγούρα τρέφεται  αποκλειστικά με φτηνά φαγητά - αντί των τριών κουταλιών χαβιάρι- όπως υπαγορεύει το πρωτόκολλο διατροφής των πλουσίων, με αποτέλεσμα να πάσχει από σοβαρής μορφής παχυσαρκία (Η λεγόμενη "απεργία του χαβιάρι"). Δεν μπορούμε να τον εγκαταλείψουμε έτσι. Έχουμε χρέος να τον βοηθήσουμε. Μην ξεχνάς, ίσως αύριο, αυτό ο χοντρός να είμαι εγώ ή εσύ! "Μαζί τα φάγαμε".

                                                                            Σύλλογος " Λίγο χαβιάρι για τον Πάγκαλο"

                                                                                     Τηλ επικοινωνίας: 345.000.000.000 

Εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου. Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα" τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα ...Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου.
Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος ...Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα ...Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...Ζω μονάχα εν λευκώ....

Φοιτητικό Κάλεσμα

Όσο σημαντική και ιερή είναι για κάποιους η κατάληψη ως μέσο διεκδίκησης και περαίωσης των κοινωνικών τους αγώνων, άλλο τόσο σημαντικό και ιερό είναι για κάποιους άλλους - και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα -  να αγωνίζονται για να πάρουν το πτυχίο τους στην ώρα τους.
Για αυτούς που δεν στηρίχτηκαν και ούτε θα στηριχτούν ποτέ σε κόμματα, βύσματα κτλ ίσως αυτό το πτυχίο είναι η μοναδική ελπίδα για να επιβιώσουν στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Αναγκαίο άλλα όχι επαρκές για πολλούς, βέβαια, καθώς η χώρα μας βρίθει πτυχιούχων ανέργων.
 Είμαστε παγιδευμένοι σε μια απελπιστική κατάσταση.Και, ναι, οι συνθήκες για να σπουδάσεις κάθε άλλο παρά τέλειες λέγονται. Αυτό που γίνεται, όμως, με τις καταλήψεις δεν μας ωφελεί. Μόνο μας βλάπτει. Μας εγκλωβίζει ακόμη πιο πολύ και μας καταδικάζει να παραμένουμε θεατές αυτής της μιζέριας, χωρίς να είμαστε ικανοί να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Δεν υπάρχει χειρότερη καταπίεση από το να στέκεσαι εμπόδιο στα όνειρα του άλλου για το μέλλον του.  Όταν το κάνεις αυτό,  χάνεις κάθε δίκιο σου και ο αγώνας σου δεν είναι είναι πια  κοινωνικός: είναι εγωιστικός και αποτυχημένος.
Είναι καιρός να μας αποδείξουν κάποιοι ότι πέρα από το δέντρο βλέπουν και το δάσος. Αύριο όλοι εκεί για μία ανοικτή σχολή.

Δε βαριέσαι...

Δε με εξοργίζουν οι φοιτητές που ψηφίζουν υπέρ της συνέχειας της κατάληψης ακόμη και αν διαφωνώ με τη χρησιμότητά της στην παρούσα φάση. Θυμώνω, όμως, με αυτούς που υποκριτικά διαμαρτύρονται για την κλειστή σχολή, αλλά στις συνελεύσεις δεν πατούν με τη λογική του "έλα μωρε, θα πάνε άλλοι αντί για μένα. Εγώ θα κάτσω να διαβάσω..." (κλασική αντίληψη φοιτητή ιατρικής.) Εμένα δε με επηρεάζει η κατάληψη προς το παρον γιατί έτσι κι αλλιώς ασκούμαι κανονικά στις κλινικές μου  και ούτε χρωστάω κάτι ιδιαίτερο. Αλλά μέχρι τώρα πήγαινα για να στηρίξω τους συμφοιτητές μου που είναι στο πτυχίο και χρωστούν καμιά δεκαριά μαθήματα.Είναι τόσο προφανές! Είμαστε η μικρογραφία του ωχαδερφισμού και της απάθειας που διακρίνει όλη την κοινωνία στην οποία ζούμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Πάντα περιμέναμε, περιμένουμε και θα περιμένουμε κάποιους άλλους να αποφασίζουν για εμάς...

Επίκαιρο.

Δε λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο της ζωής το ρημαδιό!
Mεροδούλι, ξενοδούλι! Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό και μ' φήναν νηστικό.


Tα παιδιά, τα καλοπαίδια, παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά, φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
Aνωχώρι, Κατωχώρι, ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή, ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.


Eίκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά του χωριού, την εκκλησιά.
Kαι ζευγάρι με το βόδι (άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα τ' αφεντός τα στρέμματα.


Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα" κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαϊ.
Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό, την τιμή της ουρανό!


Aλλά εμένα σε μια σφήνα μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό να γκαρίζω, να θρηνώ.
Kι' ο παπάς με την κοιλιά του μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός: "Σε καβάλησε ο Χριστός!


Δούλευε για να στουμπώσει όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί, να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου! -Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!... -Σούτ! θα φας στον ουρανό!"


Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ, του θεού τ' αβασταγό!
Kι' όταν ένα καλό βράδυ θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή (ένα πουφ είν' η ζωή),


H ψυχή μου θε να δράμη στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του να φιλάει τα γένια του!
Γέρασα κι' ως δε φελούσα κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά να με φάνε τα θεριά.


Kωλοσούρθηκα και βρίσκω στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν και προστάτη των κτηνών!
Σώσε το γέρο κύρ Μέντη απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί τον κύρ λύκο να γενή!


Tο σκληρόν αφέντη κάνε από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.
Tότενες το μαύρο φίδι το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά βγάζει και κουνάει με βιά:


"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ κει δεν είναι παρά δώ.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου, με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί λευτεριά, παίρνει σπαθί.


Mη χτυπάς τον αδερφό σου- τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό.
Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.


Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

What is that?

Αντίο.

Αντίο κυρία... Καλό παράδεισο. Για μένα θα είσαι πάντα η δασκάλα που μου έμαθε την προπαίδεια με καραμέλες... Και τον δάσκαλο που σου μαθαίνει την προπαίδεια δεν τον ξεχνάς ποτέ...

Asylum

Άλλο ασυδοσία, άλλο ελευθερία... Στη χώρα μας, δυστυχώς, έχουμε την εκπληκτική ικανότητα να μπερδεύουμε αυτές τις δύο έννοιες κατά το πώς μας βολεύει! Έτσι έγινε και με το πανεπιστημιακό άσυλο, λοιπόν. Ένας θεσμός με ιερή, συμβολική, ιστορική ή και συναισθηματική σημασία καταργείται. Αναρωτιέστε ακόμη γιατί; Μα, φυσικά, διότι ΚΑΙ σε αυτήν την περίπτωση καταφέραμε να τον ισοπεδώσουμε και να το διαστρεβλώσουμε σε ένα καταφύγιο παρανομίας. Η χρήση έγινε κατάχρηση. Και όταν ακούω αυτούς που με παχυλά λόγια μιλάνε για την ανάγκη να διατηρηθεί το άσυλο γιατί είναι η βάση των κοινωνικών αγώνων και της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών, εγώ αναρωτιέμαι για το τί νουμερο είναι οι παρωπίδες που φορούν: Για ποια ελεύθερη διακίνηση μιλάνε, όταν όχι τις ιδέες μας, αλλά ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας δεν μπορούμε να μετακινήσουμε με ασφάλεια μετά τη δύση του ηλίου στους δρόμους της πανεπιστημιούπολης; Αποτύχαμε, Κύριοι. Παραδεχτείτε το. Δεν ήταν αρκετές αυτές οι δεκαετίες για να βρούμε τρόπους να περιφρουρήσουμε και να διαφυλάξουμε το άσυλό μας; Όχι μόνο από τους μπάτσους. Αλλά και από κάθε στοιχείο που πάει να το προσβάλλει. Έχετε σκεφτεί ποτέ το πόσο πολύ προσβάλλεται το άσυλο από την κομματικοποίηση και την ύπαρξη παρατάξεων - φερεφώνων; Είναι ο πιο εύκολος, ανώδυνος και υπόγειος τρόπος για τα κόμματα και το κράτος να ελέγχουν την " ελεύθερη διακίνηση ιδεών". Οι κοινωνικοί σας αγώνες περιορίζονται στους προεκλογικούς σας καφέδες και τηλέφωνα. Ας μη γελιόμαστε. Α ναι. Να μην το ξεχάσω και σας αδικήσω! Σας αφαιρούν και το δικαίωμα να τα κάνετε πλακάκια με τους υποψηφίους για την πρυτανεία και να "κάνετε τα κουμάντα σας".

Ελληνικό πανεπιστήμιο (ορισμός): Ο ναός της ασυδοσίας, οικογενειοκρατίας, ανοργανωσιάς, λαμογιάς, βύσματος - εκδοτήριο πτυχίων ανεργίας.

Και όλα αυτά σε μια χώρα που έθεσε τα θεμέλια των επιστημών, γραμμάτων και τεχνών. Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ, γιατί μ' έμαθες και ΞΕΡΩ.