Why cuts are the wrong cure

"Thankfully, there are alternatives. Of robin hood tax on the banks... Cracking down on tax abuse... and putting the emphasis on Green Growth and Investment. This not any deals with the deficit, but will serve with the unemployment, the poverty and the many enviromental challenges that the cuts will make worse.
Doesn't it sound like a better future?"

Άκου και τα λόγια ενός ΗΡΩΑ...

Από το πρωί ακούω πολλά γι' αυτό που έγινε...Η προσωπική μου άποψη για τις παρελάσεις είναι σαφής: Πλήρης κατάργηση αυτού του δικτατορικού καταλοίπου. Αλλά ακόμη και γι' αυτούς που τις υπερασπίζονται και τις θέλουν για να νιώθουν περισσότερο "Έλληνες", αναρωτιέμαι πόσο πραγματικά μπορούν να ακόμη να τονώνουν το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και να παρελαύνουν μπροστά σε "επίσημους" προδότες που μας ξεπούλησαν όσο - όσο και θρυμματίζουν καθημερινά τα όνειρά μας. Αν ήμουν μαθήτρια τώρα όχι μόνο θα έστρεφα το κεφάλι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, ούτε μαύρα μαντήλια θα φορούσα, αλλά θα αρνούμουν να συμμετέχω σε αυτό το "show". Και η άρνηση είναι η χειρότερη μορφή απόρριψης. Πόσο, μάλλον, όταν εκπέμπεται από τα νέα μυαλά αυτού του τόπου. Όλα αυτά ως απάντηση σε αυτούς με τα υποκριτικά "οοοοοο" και "ιιιιιιιιιι" , σε αυτούς που δάκρυσαν όταν είδαν τον Παπούλια να αποχωρεί (αναρωτιέμαι αν δακρύσουν το ίδιο για τον παππούλη που του έκοψαν το ρεύμα γιατί δεν είχε να πληρώσει το νέο χαράτσι... για τον άστεγο που πέθανε από το κρύο... για τον πατέρα που έχασε τη δουλειά του ενώ είχε να θρέψει 3 στόματα... για το νέο που μένει καθηλωμένος στο σπίτι τον γονιών του γιατί δεν υπάρχει δεκάρα τσακιστή για να ξεφύγει...), αλλά   και σε αυτούς που ονόμασαν "διασυρμό της χώρας" αυτό που έγινε σήμερα.  Εγώ δε θα πω κάτι παραπάνω. Νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αφήνουμε κάποιους αληθινούς ήρωες να μιλήσουν. Ήρωες που ούτε δάφνες αποζήτησαν ούτε και εκμεταλλεύτηκαν ποτέ την ηρωϊκή τους πράξη. Ας ακούσουμε λοιπόν τί είπε ο Μανώλης Γλέζος για αυτήν την "επαίσχυντη πράξη της ματαίωσης της παρέλασης από κάποιες αριστεριστικές μειοψηφίες" όπως άκουσα να λέει ένας πανέξυπνος βουλευτής στην τηλεόραση. 

"Στη Θεσσαλονίκη σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου. Η κυβέρνηση υποχρέωσε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποσυρθεί, δηλαδή, το επίσημο κράτος αποσύρθηκε και οι πολιτικοί λαϊκοί φορείς παρελαύνουν μπροστά στον ίδιο το λαό. Το νόημα της 28ης αποκαθίσταται.Πριν από 71 χρόνια ο λαός μας είπε όχι στην προσπάθεια της κατάργησης της ελευθερίας του λαού μας και σήμερα ο ελληνικός λαός είπε όχι στη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο.

Αυτό είναι το πραγματικό νόημα και όχι όλα αυτά που έχουν ξαφνιάσει όσους δεν έχουν κατανοήσει τι έπρεπε να έχει γίνει στις παρελάσεις και πως διαστρεβλώνεται. Τα στρατεύματα του λαού και οι μαθητές παρελαύνουν μπροστά σε τι;"

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στη Lifo και ανήκει στον Κώστα Βαξεβάνη. Πρόκειται για το γνωστό δημοσιογράφο που παρουσιάζει την εκπομπή " Το κουτί της Πανδώρας" στη ΝΕΤ. Το αναδημοσιεύω στο blog μου γιατί με εντυπωσίασε όχι μόνο η αρτιότητα του λόγου του αλλά και ο αφοπλιστικός του ρεαλισμός που αγγίζει τα όρια μιας ρεαλιστικής αισιοδοξίας για το μέλλον μας...

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου 

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ».

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Happy Haircut!!!

Νομίζω καλύτερο κούρεμα θα γινόταν αν ήταν ο Σαμαράς πρωθυπουργός... Ο Τρύφων Σαμαράς!!!

 (θεϊκή ατάκα από ένα σοφό φίλο...)

Musical obsession...

Έχω πολλές εμμονές, το ξέρω...

Και μία από αυτές είναι αυτό το τραγούδι. 

Pretty little things.

It is one of those things you come across in town and with a magical way transmit so much positive energy that make you impulsively smile :)

Μάθημα βιολογίας...

Οι αφορισμοί και ο λαΐκισμός κάποιων, που μέχρι τώρα ήταν κομμάτι αυτού του σάπιου συστήματος, το ενίσχυαν και έκαναν ζωή χαρισάμενη στηριζόμενοι σε αυτό, που δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το βύσμα όταν τους χρειάστηκε και που πρέπει, επειγόντως, το όνομά τους να προστεθεί ως ιδιαίτερη κατηγορία ανθεκτικού παρασίτου στα βιβλία της παγκόσμιας βιολογίας, αγγίζει τα όρια του σιχαμερού και μου υπενθυμίζει για ακόμη μια φορά ότι στη χώρα αυτή δεν υπάρχει μόνο μία ιδιαίτερη ικανότητα να κουκουλώνουμε τα εγκλήματα των πολιτικών, αλλά - ως δια μαγείας - διαγράφουμε από το σκληρό μας δίσκο τα δικά μας "εγκλήματα", τις παραβατικές συμπεριφορές και την χαρακτηριστική εγωκεντρική νοοτροπία, που οδήγησαν τον τόπο αυτό σε πτώση και μαρασμό. Πώς να ξεφύγει, βέβαια, ο Ελληνάρας από τη φύση του,  όταν, παραδόξως, ακόμη έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι κάποιος άξιος και χαρισματικός απόγονος του Περικλή και του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Όταν ακόμη έχει το θράσος να θέλει να φύγουν οι μετανάστες από αυτή τη χώρα, κυρίως από φόβο και ανασφάλεια ότι κάποιος πιο έξυπνος και πιο εργατικός μπορεί να του "φάει" τη θέση; Όταν μιλάει για δικαιοσύνη και εξακολουθεί να μην κόβει αποδείξεις ή να κόβει με την τακτική του "face control": δεν κόβω στη γριούλα που δεν ξέρει τί της γίνεται, στον γείτονα που τον έχω κάνει "δικό μου" και του λέω κάθε μέρα "καλημέρα", στον ασθενή που ήρθε στο ιατρείο μου και του αφήνω την επίσκεψη στα 40 αντί 50 ευρώ κ.ο.κ.

Και εσύ τώρα, διατείνεσαι περίτρανα ότι ενδιαφέρεσαι για την Ελλάδα; Για τους συμπολίτες σου; Για τους έξτρα φόρους και τις περικοπές; Για αυτόν που δεν έχει να φάει; Είσαι ΜΕΓΑΣ υποκριτής και ήρθε ο καιρός επιτέλους να μαζέψεις τα αρπακτικά σου ψευδοπόδια.

 Ελλ-οινάδα, ε Ελλ- οινάδα (εκ του γνωστού σε όλους μας πρωτοζώου αμοιβάδα)...

Dream on

Κάντε οικονομία στο πετρέλαιο, τη βενζίνη και στο ρεύμα, αφού έχουν στενέψει τόσο πολύ τα περιθώρια. Μην κάνετε οικονομία στο όνειρο. Εκεί σπατάλη...

Ένα ακόμη αντίο και μια διαπίστωση.

Όταν αντιληφθούμε πλήρως την φθαρτή μας φύση... Όταν κατανοήσουμε ότι ο θάνατος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μια μετάβαση από την ύπαρξη στην ανυπαρξία... Όταν απεκδυθούμε την αλαζονική νοοτροπία ότι θα ζήσουμε αιώνια... Τότε, ίσως και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Τότε θα μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους γύρω μας με σεβασμό και την αγάπη που τους αξίζει. Η ευκαιρία που μας δίνεται να ζήσουμε είναι μία. Δεν υπάρχει δεύτερη. Γι'αυτό και όταν η αρρώστια σου χτυπάει την πόρτα αξίζει να μάχεσαι για τη ζωή μέχρι την τελευταία σου αναπνοή. Αντίο σε έναν μαχητή, λοιπόν. Σε έναν αγαπημένο μου άνθρωπο.

Stay hungry. Stay foolish.

 A great man passed away yesterday... R.I.P. Steve Jobs.

Stanford Report, June 14, 2005

'You've got to find what you love,' Jobs says

This is a prepared text of the Commencement address delivered by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, on June 12, 2005.

I am honored to be with you today at your commencement from one of the finest universities in the world. I never graduated from college. Truth be told, this is the closest I've ever gotten to a college graduation. Today I want to tell you three stories from my life. That's it. No big deal. Just three stories.

The first story is about connecting the dots.

I dropped out of Reed College after the first 6 months, but then stayed around as a drop-in for another 18 months or so before I really quit. So why did I drop out?

It started before I was born. My biological mother was a young, unwed college graduate student, and she decided to put me up for adoption. She felt very strongly that I should be adopted by college graduates, so everything was all set for me to be adopted at birth by a lawyer and his wife. Except that when I popped out they decided at the last minute that they really wanted a girl. So my parents, who were on a waiting list, got a call in the middle of the night asking: "We have an unexpected baby boy; do you want him?" They said: "Of course." My biological mother later found out that my mother had never graduated from college and that my father had never graduated from high school. She refused to sign the final adoption papers. She only relented a few months later when my parents promised that I would someday go to college.

And 17 years later I did go to college. But I naively chose a college that was almost as expensive as Stanford, and all of my working-class parents' savings were being spent on my college tuition. After six months, I couldn't see the value in it. I had no idea what I wanted to do with my life and no idea how college was going to help me figure it out. And here I was spending all of the money my parents had saved their entire life. So I decided to drop out and trust that it would all work out OK. It was pretty scary at the time, but looking back it was one of the best decisions I ever made. The minute I dropped out I could stop taking the required classes that didn't interest me, and begin dropping in on the ones that looked interesting.

It wasn't all romantic. I didn't have a dorm room, so I slept on the floor in friends' rooms, I returned coke bottles for the 5¢ deposits to buy food with, and I would walk the 7 miles across town every Sunday night to get one good meal a week at the Hare Krishna temple. I loved it. And much of what I stumbled into by following my curiosity and intuition turned out to be priceless later on. Let me give you one example:

Reed College at that time offered perhaps the best calligraphy instruction in the country. Throughout the campus every poster, every label on every drawer, was beautifully hand calligraphed. Because I had dropped out and didn't have to take the normal classes, I decided to take a calligraphy class to learn how to do this. I learned about serif and san serif typefaces, about varying the amount of space between different letter combinations, about what makes great typography great. It was beautiful, historical, artistically subtle in a way that science can't capture, and I found it fascinating.

None of this had even a hope of any practical application in my life. But ten years later, when we were designing the first Macintosh computer, it all came back to me. And we designed it all into the Mac. It was the first computer with beautiful typography. If I had never dropped in on that single course in college, the Mac would have never had multiple typefaces or proportionally spaced fonts. And since Windows just copied the Mac, it's likely that no personal computer would have them. If I had never dropped out, I would have never dropped in on this calligraphy class, and personal computers might not have the wonderful typography that they do. Of course it was impossible to connect the dots looking forward when I was in college. But it was very, very clear looking backwards ten years later.

Again, you can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something — your gut, destiny, life, karma, whatever. This approach has never let me down, and it has made all the difference in my life.

My second story is about love and loss.

I was lucky — I found what I loved to do early in life. Woz and I started Apple in my parents garage when I was 20. We worked hard, and in 10 years Apple had grown from just the two of us in a garage into a $2 billion company with over 4000 employees. We had just released our finest creation — the Macintosh — a year earlier, and I had just turned 30. And then I got fired. How can you get fired from a company you started? Well, as Apple grew we hired someone who I thought was very talented to run the company with me, and for the first year or so things went well. But then our visions of the future began to diverge and eventually we had a falling out. When we did, our Board of Directors sided with him. So at 30 I was out. And very publicly out. What had been the focus of my entire adult life was gone, and it was devastating.

I really didn't know what to do for a few months. I felt that I had let the previous generation of entrepreneurs down - that I had dropped the baton as it was being passed to me. I met with David Packard and Bob Noyce and tried to apologize for screwing up so badly. I was a very public failure, and I even thought about running away from the valley. But something slowly began to dawn on me — I still loved what I did. The turn of events at Apple had not changed that one bit. I had been rejected, but I was still in love. And so I decided to start over.

I didn't see it then, but it turned out that getting fired from Apple was the best thing that could have ever happened to me. The heaviness of being successful was replaced by the lightness of being a beginner again, less sure about everything. It freed me to enter one of the most creative periods of my life.

During the next five years, I started a company named NeXT, another company named Pixar, and fell in love with an amazing woman who would become my wife. Pixar went on to create the worlds first computer animated feature film, Toy Story, and is now the most successful animation studio in the world. In a remarkable turn of events, Apple bought NeXT, I returned to Apple, and the technology we developed at NeXT is at the heart of Apple's current renaissance. And Laurene and I have a wonderful family together.

I'm pretty sure none of this would have happened if I hadn't been fired from Apple. It was awful tasting medicine, but I guess the patient needed it. Sometimes life hits you in the head with a brick. Don't lose faith. I'm convinced that the only thing that kept me going was that I loved what I did. You've got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle.

My third story is about death.

When I was 17, I read a quote that went something like: "If you live each day as if it was your last, someday you'll most certainly be right." It made an impression on me, and since then, for the past 33 years, I have looked in the mirror every morning and asked myself: "If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?" And whenever the answer has been "No" for too many days in a row, I know I need to change something.

Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything — all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure - these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.

About a year ago I was diagnosed with cancer. I had a scan at 7:30 in the morning, and it clearly showed a tumor on my pancreas. I didn't even know what a pancreas was. The doctors told me this was almost certainly a type of cancer that is incurable, and that I should expect to live no longer than three to six months. My doctor advised me to go home and get my affairs in order, which is doctor's code for prepare to die. It means to try to tell your kids everything you thought you'd have the next 10 years to tell them in just a few months. It means to make sure everything is buttoned up so that it will be as easy as possible for your family. It means to say your goodbyes.

I lived with that diagnosis all day. Later that evening I had a biopsy, where they stuck an endoscope down my throat, through my stomach and into my intestines, put a needle into my pancreas and got a few cells from the tumor. I was sedated, but my wife, who was there, told me that when they viewed the cells under a microscope the doctors started crying because it turned out to be a very rare form of pancreatic cancer that is curable with surgery. I had the surgery and I'm fine now.

This was the closest I've been to facing death, and I hope it's the closest I get for a few more decades. Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life's change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don't waste it living someone else's life. Don't be trapped by dogma — which is living with the results of other people's thinking. Don't let the noise of others' opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

When I was young, there was an amazing publication called The Whole Earth Catalog, which was one of the bibles of my generation. It was created by a fellow named Stewart Brand not far from here in Menlo Park, and he brought it to life with his poetic touch. This was in the late 1960's, before personal computers and desktop publishing, so it was all made with typewriters, scissors, and polaroid cameras. It was sort of like Google in paperback form, 35 years before Google came along: it was idealistic, and overflowing with neat tools and great notions.

Stewart and his team put out several issues of The Whole Earth Catalog, and then when it had run its course, they put out a final issue. It was the mid-1970s, and I was your age. On the back cover of their final issue was a photograph of an early morning country road, the kind you might find yourself hitchhiking on if you were so adventurous. Beneath it were the words: "Stay Hungry. Stay Foolish." It was their farewell message as they signed off. Stay Hungry. Stay Foolish. And I have always wished that for myself. And now, as you graduate to begin anew, I wish that for you.

Stay Hungry. Stay Foolish.

Thank you all very much.

Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια ,

που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

Pablo Neruda

I know now that...

I am afraid of everyone. Even of my own self.

Stray

Watch where you stray my friend...

There is a flower that grows in a cave, so lovely to see but need to be saved.

It's beautiful blossom will wither and die, if ever this flower leave the darkness for daylight.