Τις προάλλες ξεκίνησα να διαβάζω ένα μυθιστόρημα της Αναστασίας Καλλιότζη, το «Όλα ήταν τόσο υπέροχα»… Είναι από εκείνα τα βιβλία που διαβάζονται με ταχύτητα 100 σελ/h γι’αυτό ακόμη και να είναι πιο χοντρά από έναν τόμο Παθολογίας ή Χειρουργικής τα «ξεπετάς» σε 1 άντε το πολύ 2 μερούλες. Συνήθως, τα αποφεύγω γιατί είναι εξαρτησιογόνα… κάτι σαν τις σειρές τύπου “Lost”, που μπορείς να κλειστείς σπίτι σου να δεις μια ολόκληρη Season σε μία μέρα, απλά για να δεις τη συνέχεια! Αλλά αυτή τη φορά είπα να επιχειρήσω να διαβάσω κάτι που έχει ως κύριο αποδέκτη το γυναικείο κοινό, έχει γραφτεί από γυναίκα και ίσως, να είναι πιο εύκολη η ταύτιση με τις ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωΐδας. Παρά, λοιπόν, τις μανιώδεις προσπάθειες του αγαπητού Μιχάλη να με αποτρέψει από το τηλέφωνο «να διαβάζω βιβλία που έχουν γραφτεί από γυναίκες» και επειδή έχω, όντως, διαβάσει αριστουργήματα και από γυναίκες, το ξεκίνησα… Και ομολογώ πως «κυλούσε» πολύ γρήγορα… και στην αρχή μου άρεσε γιατί ήταν κάτι διαφορετικό από τα «βαριά» που συνήθως πιάνω, με τα βαθύτερα νοήματα και που ορισμένες φορές διαβάζεις την παράγραφο ξανά και ξανά για να νιώσεις αυτό που θέλει να περάσει ο συγγραφέας. Όχι..η ζωή θέλει και το ελαφρύ (σε ακραίες καταστάσεις ίσως να θέλει και το σκυλάδικο… χιχιχι…). Ναι ναι… είμαι η Tiger Lily Fairy που μιλάω, για όσους με ξέρουν καλά και το αμφισβητούν.:)
Τέλος πάντων… Στόχος μου δεν είναι να αναλύσω την υπόθεση του βιβλίου φυσικά! Απλά μετά την 500οστή σελίδα είχε ήδη αρχίσει να με κουράζει το συνεχές αναμάσημα των συναισθημάτων της ηρωΐδας… Στην 600οστή μάλιστα παρακαλούσα να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται γιατί παρά την κούρασή μου μου ήταν αδύνατο να το αφήσω. Και μετά κατάλαβα ότι όλη αυτή η φλυαρία, η εμμονή και η περιγραφικότητα στον ψυχισμό της ηρωΐδας ήταν ακριβώς γιατί η συγγραφέας ήθελε να αποδώσει την αρρώστια του πάθους και του ψυχαναγκασμού. Πολύ πετυχημένο… ομολογώ, καθώς μου το πέρασε και σε μένα. Μεγαλύτερη ταύτιση δεν γινόταν. Ο τρόπος που ένιωθα για το βιβλίο ήταν ακριβώς όπως ένιωθε η ηρωΐδα με το πάθος της που, όσο και αν την κατέστρεφε, αυτή δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό. Και, τελικά, όταν έφτασε το αποκορύφωμα, δηλαδή ο όλεθρός της και η πλήρης κατάπτωση, είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα… Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, μπορεί αυτό το ελαφρύ να κατατασσόταν σε ένα από τα καλύτερα της κατηγορίας του.
Όμως, όταν γύρισα την επόμενη σελίδα απογοητεύτηκα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά υπήρχε επόμενη σελίδα… Η συγγραφέας ακολούθησε τον γνωστό «ερασιτεχνισμό» και την αποκρουστική- κατ’ εμέ- κοινοτυπία να βάζει την ηρωΐδα να ξυπνάει σπίτι της και όλα όσα είχε αφηγηθεί στην πραγματικότητα να ήταν ένα προφητικό όνειρο που της το είχε στείλει ο Θεός ως δώρο για να «ξέρει» και να κάνει τις σωστές κινήσεις όταν αυτά πραγματικά της συμβούν. Τραγελαφικό;;;; Η αιώνια αμερικανιά του τύπου “Happy Ending” σε όλο της το μεγαλείο! Ειλικρινά, το πόσο κρατήθηκα (από σεβασμό κυρίως στη βιβλιοδεσία) για να μην το πετάξω από το παράθυρο (ή -για οικολογικούς λόγους- στον κάδο της ανακύκλωσης) ένας Θεός ξέρει!
Τελικά κατάλαβα… Κάτι που ίσως ισχύει όχι μόνο για τα βιβλία αλλά και για την ίδια την ζωή. Το να ξέρεις πού και πότε να βάζεις ένα τέλος είναι μεγάλο προτέρημα. Ένα σωστό τέλος είναι ικανό να κρίνει όλο το προηγούμενο. Να το καταστήσει όμορφο ή άσχημο. Και το όμορφο ή ωραιοποιημένο τέλος… αυτό που σε προστατεύει από την πραγματική λύτρωση, δεν είναι απαραίτητα το σωστό. Γιατί, λοιπόν, όλα να ήταν ένα όνειρο; Η ηρωΐδα έκανε κάποιες επιλογές, είχε την ελευθερία να τις κάνει, πήρε το ρίσκο και στο τέλος κατέστρεψε τα πάντα. Είχε όμως την ελευθερία ακόμη και αν είχε άγνοια για τις συνέπειες των επιλογών της… Η γνώση του ονείρου πόσο ελευθερία μπορεί να δώσει; Πόσο αυθεντικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που ξέρει το μέλλον του; Και πόσο πραγματικά «θείο δώρο» είναι αυτό; Αν το τέλος έμπαινε στον όλεθρο, που ήταν και η «λύτρωση» της ηρωΐδας το βιβλίο θα ήταν καλό. Με την κίνηση όμως αυτή, της συγγραφέως να τα αναγάγει όλα στη σφαίρα του φανταστικού χάνεται κάθε νόημα ταύτισης με την πραγματική ζωή.
Η ελευθερία του ανθρώπου συνδέεται άρρηκτα με την άγνοια για αυτό που θα ακολουθήσει. Αν ξέρει το τί επακολουθεί, τότε σίγουρα δεν είναι ελεύθερος και περισσότερο κατάρα, παρά θείο δώρο, είναι αυτή η γνώση!
http://www.youtube.com/watch?v=KVMWkfAXDsk
