Με αυτή τη θύμιση θα ζήσω. Με αυτή τη θύμιση θα συνεχίσω να πορεύομαι:

Το βλέμμα μου να αδειάζει κοιτώντας αδυσώπητα τον ορίζοντα. Προσπαθόντας να δει λίγο παραπέρα από εκεί που διασταρώνονται τα δύο απέραντα γαλάζια. Αυτό του ουρανού και αυτό του πελάγου... Και αυτά τα δύο να παντρεύονται ομοιόμορφα κάτω από το φως του ήλιου. 

Ελλάδα.

 

Τί είναι αγάπη;

Τι είναι η αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη...

Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας... 
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν...

Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. 
Αγαπώ θα πει χάνομαι…

Νίκος Καζαντζάκης