Malade.

Τα 2 πρόσωπα του φασισμού.

Σήμερα επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά ότι υπάρχουν 2 μορφές φασισμού: Αυτός της ακροδεξιάς και αυτός της ακροαριστεράς. Αυτό βέβαια έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν. Και όποιος τολμήσει να πει ότι οι δεύτεροι είναι καλύτεροι γιατί σκοτώνουν στο όνομα μιας υποτιθέμενης ελευθερίας είναι απλούστατα γελοίος, χρειάζεται ψυχοφάρμακα και αφαίρεση δικαιώματος ψήφου. Και μην ακούω μαλακίες. Δεν έχουμε εμφύλιο, γιατί θέλω να πιστεύω ότι η Ελλάδα δε θα χωριστεί σε μισά μαύρα πρόβατα και μισά λευκά. Γιατί πρέπει να είσαι πρόβατο για να ακολουθείς τέτοιες αγελαίες συμπεριφορές. Είτε άχρηστος. Είτε τεμπέλης και φανφαρολόγος. 2 ζωές χάθηκαν. Δε με νοιάζει αν ήταν και οι νέοι χίτλερ. Μπορεί να ήταν απλούστατα κάποια παιδιά που ποτέ δεν έλαβαν την απαραίτητη παιδεία και καλλιέργεια από τους γονείς τους για να κρίνουν τί είναι αγέλη, τί είναι ακραίο, τί είναι λάθος. Αλλά σα γιατρός αν μου έρχονταν επειγόντα ποτέ δε θα ρωτούσα τί είναι. Θα έβλεπα μπροστά μου έναν 20χρονο και έναν 23χρονο να χαροπαλεύουν και θα έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να τους σώσω.

Every month is a November with you...

Ο Νοέμβρης... Ο Νοέμβρης σημαίνει πολλά για μένα... Είναι ιερός μήνας με πολλές αναμήσεις,αλλαγές κτλ. Ισως η πιο πρόσφατη είναι ότι πέρυσι Νοέμβρη ήρθα στο μουχλιασμένο νησί με πολλές ανασφάλειες, ερωτηματικά αλλά και ελπίδα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Κάθε χρόνο εμμονή με το Νοέμβρη. Κάθε χρόνο η εμμονή με το ίδιο αγαπημένο τραγούδι των Guns N' Roses. Φέτος το αφιερώνω σε αυτόν τον όμορφο Αθηνέζο νευροχειρουργό που εχει μόνο ένα ελάττωμα: λέει το κασέρι τυρί ...(έχουμε επισκεφτεί αρκετούς ειδικούς για αυτό το θέμα αλλά δυστυχώς η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη και το έχω αποδεχτεί) και που μου έχει κάνει μια τέτοια νααααααααα λοβοτομή (με το συμπάθειο) ώστε κάθε μήνας που περνάω μαζί του να είναι σαν ένας καινούριος Νοέμβρης.

This little part.

This part of my life... this little part... is called happiness. 

Τα δύσκολα και τα αδύνατα. (The difficult and the impossible)

(Δε γράφω μόνο για Εσένα. Γράφω για Εκείνον. Γράφω για τον Άλλον. Για την Άλλη. Συνεπώς, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου συμπτωματική...)

Σε χωρίζει.

Περιμένεις ότι κάποτε θα βρεις τον κλώνο αυτού που σε χώρισε, γιατί δεν μπορείς να έχεις τον ίδιο. Θέλεις έναν κλώνο με τα ίδια προτερήματα και τα ίδια ελαττώματα. Ξεχνάς όμως ότι αυτή η αναζήτηση είναι μάταιη. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος. Ούτε καν οι μονοζυγωτικοί δίδυμοι.

Και περνάς τα ομορφότερα χρόνια σου προσηλωμένος στον στόχο σου "Κάποτε θα τον ξαναέχω. Είτε αυτόν είτε τον ανεπανάληπτο κλώνο του."

Και από μπροστά σου περνούν άνθρωποι ωραίοι. Ανεπανάληπτοι. Ξεχωριστοί. Ελκυστικοί. Ο καθένας με έναν διαφορετικό θησαυρό μέσα του. Ο καθένας δυνητικά ερωτεύσιμος. Και ο καθένας να έχει να σου δώσει κάτι το εντελώς διαφορετικό από τον άλλον. 

Αλλά εσύ εκεί. Έχεις τυφλωθεί από την εμμονή σου. Από την αγάπη σου. Από αυτόν τον πληγωμένο σου εγωισμό. Από αυτό το κενό που αισθάνθηκες όταν σε παράτησε. Από αυτήν την αέναη και βασανιστική διαπραγμάτευση ότι κάτι δεν έκανες εσύ καλά τότε: ότι σε κάτι έφταιξες εσύ, το οποίο την επόμενη φορά θα έχεις φροντίσει να αλλάξεις.

Και περπατάς. Και βλέπεις ανθρώπους να σε θαυμάζουν. Αλλά δε σε νοιάζει. Γιατί εσύ βλέπεις το στόχο σου. Αυτόν. Όλα για αυτόν. Και κάνεις συμβιβασμούς, αλλά ποτέ δε δίνεσαι. Φοβάσαι. Φοβάσαι να πιστέψεις ότι υπάρχει και κάποιος άλλος μαγικός συνδυασμός που μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις ξανά. 

Τυφλώνεσαι. Και όχι μόνο. Παύεις να ακούς. Ή τελος πάντων κάνεις πως ακούς τις γραφικές συμβουλές του τύπου "προχώρα.Ξεπέρασέ το". Αλλά στην ουσία ακούς μόνο τη φωνή στο μυαλό σου. Αυτη τη διαολεμένη φωνή που δε σε αφήνει να ξεκολλήσεις. Μια φωνή που στην ουσία είναι ο κακός σου εαυτός. Ο αδύναμος. Αυτός που σε κρατάει πίσω. 

Και βλέπεις τη ζωή να εκτυλίσσεται μπροστά σου σα μια παρωδία. Δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Εκείνος θέλει Εκείνη. Εσύ Εκείνον. Ο Άλλος Εσένα. Η Άλλη τον Άλλον. Και τόση αγάπη, τόσος έρωτας πάει χαμένος γιατί όλα κινούνται παράλληλα...τόσο παράλληλα που ποτέ δε συγκλίνουν.

Υπάρχουν, βέβαια, μεσοδιαστήματα που υποκρίνεσαι ότι προσπαθείς, ξεκινώντας κάτι καινούριο. Πάντα κάτι βρίσκεις ακόμη και να μην υπάρχει για να αφήσεις το καινούριο. Γιατί θέλεις να επιστρέψεις όσο τίποτα άλλο στο παλιό αρρωστημένο σου καταφύγιο ακόμη και με τη φαντασία σου. Με μεγαλύτερη ορμή. Όπως ο αλκοολικός που απέχει για καιρό και σκέφτεται "τώρα είμαι καθαρός... έλα μωρέ, ας δοκιμάσω λίγο". Και καταλήγει περισσότερο αλκοολικός. Γιατί το λίγο δεν ήταν λίγο. Το λίγο ήταν η μάσκα ενός ανελέητα πελώριου Πολύ, που σα το τέρας του Λοχ Νες καραδωκεί κάτω από τα ήρεμα νερά μιας λίμνης για να σε κατασπαράξει. 

Μην ωραιοποιείς τις καταστάσεις. Υπάρχει η αγάπη. Υπάρχει και η μη αγάπη. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο. Μην κάνεις παζάρια. 

Είναι λάθος να κοιτάς πίσω. Προχώρα. Όχι με το γραφικό και τετριμμένο τρόπο που σου λένε οι άλλοι. Ξέρεις εσύ πώς. Δε θα ξεχάσεις. Εκτός αν πάθεις τελικά Αlzheimer και πάλι παίζεται να ξεχάσεις τις εμμονές σου. Για αυτό μην περιμένεις να ξεχάσεις. 

Αν θέλεις όμως να γίνεις καλά, θα γίνεις. Και κάνε ό,τι χρειαστεί για να γίνεις.

Aφησε στους επόμενους που θα περάσουν από μπροστά σου να σου αποδείξουν ότι δεν είναι οι άντρες ή οι γυναίκες της ζωής σου. Στο 99% των περιπτώσεων θα αποδείξουν ότι όντως δεν είναι (ε και;;;;). Αλλά υπάρχει πάντα αυτή η γαμημένη 1% πιθανότητα ότι κάπου εκεί έξω κάποιος ή κάποια θα σου αποδείξει το εντελώς αντίθετο για 2η φορά. (ή 3η ή 4η κατά το δοκούν). Δε γράφω γιατί πονάω. Γράφω γιατί ξέρω.

" Humans are the most exquisite devices ever made for experiencing of pain: the richer our inner lives, the greater the varieties of pain there are for us to feel, and the more resources we have for dealing with pain. "

                                              (Oxford Handbook of Clinical Madicine, p. 576, "The control of pain")

Life begins...

... at the end of your comfort zone...