Υπάρχει μια τάση, μια συνήθεια να χρωματίζουμε τις οριακές γραμμές με κόκκινο χρώμα. Έτσι θα κάνω κι εγώ τώρα... Φαντάζομαι, λοιπόν, μια λεπτή κόκκινη γραμμή να χωρίζει 2 καταστάσεις, την Α και τη Β. ( Όπου κατάσταση μπορείς να βάλεις τις λέξεις: κόσμος, επιθυμία, όνειρο, συναίσθημα, σκέψη. Δεν είμαι σίγουρη τί είναι ακριβώς, γι'αυτό και το αφήνω να αιωρείται). Έστω ότι η Α είναι μια κατάσταση με έντονες διακυμάνσεις, σαν αυτές της συνεχούς ημιτονοειδούς καμπύλης. Είναι τρομερά ενδιαφέρουσα αλλά και αυτοκαταστροφική λόγω της περιοδικότητάς της. Η Β είναι γραμμική, ας πούμε y=αχ + γ...Αν βάλεις όπου α το 0 μπορεί να γίνει εντελώς προβλέψιμη και βαρετή (εννοείται ότι για α=0 και γ=0 έχουμε φυτική κατάσταση)... για α διάφορο του μηδενός έχει σαφώς μια εξελικτικότητα και μια πορεία προς το άγνωστο (άπειρο), χωρίς όμως την αστάθεια και τις διακυμάνσεις της Α. Η Β σε προστατεύει πιο πολύ, αλλά σε καθιστά και πιο επιφανειακό. Για να βρεθείς από την Α στην Β και αντιστρόφως πρέπει να αγγίξεις πολλές φορές τα όρια σου ( δηλ την κοκκινη γραμμή) και αυτή η μεταπήδηση είναι ένας έσχατος μηχανισμός άμυνας που σε προστατεύει από την αυτοκαταστροφή της Α ή την πλήρη επιφανειακότητα - επιπολαιότητα της Β.
(Μια μεγάλη συγγνώμη από τον αγαπητό καθηγητή των Μαθηματικών μου, αν κακοποίησα κάπως τις εξισώσεις και τα μαθηματικά με τις αμπελο - φιλοσοφίες μου... Αλλά η ζωή είναι κι αυτή μαθηματικά, σωστά;)
